Gisteren was maandag, weer mijn dag en zonder afspraken, dus ik had eindelijk tijd om wat te lezen in de kranten, maar vooral op twitter waar ik een hoop inspiratie op doe. Voor het leven, betere zorg en ook zelfreflectie. Velen zijn klaar met social media, ik tref er altijd wel iets dat mij inspireert om verder te kijken dan mijn eigen tuintje.
Zo las ik in het AD dat er een groep jonge artsen is die niet willen verhullen dat dokters net mensen zijn, maar er iets mee doen. " Ook zij maken fouten, maar daar wordt nauwelijks over gepraat. Een groep jonge dokters organiseerde daarom een biechtfestijn. En dat lucht nogal op...." zo staat er in de krant. Mooi dacht ik in eerste instantie. Dat daar een keerzijde aan zit, drong pas later tot me door.
In 20 jaar zorgen voor en om Bram, zijn er heel veel kleine en soms echt grote missers voorbijgekomen. We hebben geleerd ze naast ons neer te leggen, waar mensen werken worden fouten gemaakt en wij zijn zelf ook echt niet heilig. Echter het gemak waarmee sommige grove fouten worden weggepoetst is schadelijk want argwaan en een gebrek aan vertrouwen blijft achter en groeit.
De misser die er bij mijn vader is gemaakt en uiteindelijk heeft geleid tot een akelig einde en nare veel te vroege dood, heb ik als puber zien vreten aan mijn moeder. De erkenning van de misser ter plekke en vervolgens de ontkenning ivm de verzekering, is een klap in je gezicht die je de rest van je leven bij je draagt.
Bij Bram weten we niet waarom hij is zoals hij is en dat is al verdrietig genoeg. Ik ken ook gezinnen die wel weten dat het leven dat hun kind lijdt het gevolg is van verwijtbaar handelen (of juist niet) van het ziekenhuis. Waar artsen vaak al lang hebben toegegeven dat er iets niet goed is gegaan, begint er vaak een onsmakelijke strijd van heel veel jaren met de verzekeraar van het ziekenhuis om die verantwoordelijkheid te ontlopen.
We zijn allemaal jong geweest en weten dat iedere beroepsgroep zijn eigen jargon heeft. Ouders van gehandicapte kinderen onderling kunnen zich ook meer permitteren naar elkaar dan volslagen buitenstaanders, maar ik kan me voorstellen dat gezinnen die volledig klem zitten tussen verzekeraar, recht en de harde werkelijkheid van een beschadigd leven, veel minder enthousiast zijn bij het horen van een fenomeen als het 'biecht-festijn'....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten