donderdag 14 september 2017

Duivelse dilemma's van een br(z)usje



"Waarom wil je niet over hem vertellen?"
"Houdt jij niet van je broer?"
"Staat hij ook niet op familie foto's?"
"Ik ken ook een gezin met een gehandicapt kind, een broer als Bram is toch een geschenk voor het gezin?"

Zomaar een paar vragen die het zusje van Bram vandaag kreeg van haar mentor. Midden in de openbare ruimte, waar ze met haar klasgenoten stond en aan haar mentor had gevraagd of ze haar vanmiddag even zou kunnen spreken over het exchange programma. Wat zeg je dan als jong meisje, als puber die haar weg probeert te vinden in een hele boze grote wereld met een hoop jonge etters?

Als jong meisje was ze altijd super trots op haar broer. Heel naïf vertelde ze veel over hem, nam hem mee naar de klas en liep met hem in de rolstoel over het plein. Als hij een aanval had legde ze precies uit hoe dat zat en waar je dan op moet letten. Het heeft haar sociaal op school geen goed gedaan, geschaad zelfs en er was geen enkele aandacht voor.

Er bestaat ook geen aandacht voor.

Toen ze naar de middelbare school ging heeft ze besloten het niet over haar broer te hebben in de hoop dat het haar minder kwetsbaar zou maken en dat lukte stukje bij beetje. Ze besprak het wel met eventuele vriendinnetjes die hier thuis over de vloer komen, maar het is geen onderwerp op school. Daar is ze vooral dat meisje met die twee oudere broers, één van 16 en één van 18. We lachen er wel eens samen om hoe mensen altijd alles ongevraagd invullen. Hij studeert en heeft zijn rijbewijs al en is heel knap vertellen anderen over haar oudste broer die ze nog nooit hebben gezien.

Tot we deze week het formulier in moesten vullen voor de reis naar Tsjechië. Toen sloeg de paniek toe en braken de dijken door. Hoe bewaar je een geheim als er onbekenden over de vloer komen? Gaan ze schrikken als ze Bram zien en het vertellen? Wat als het een jongen is en hij het aan alle jongens van de school gaat vertellen en iedereen weer rare grappen gaat maken? Wat een goede oplossing leek werd opeens een groot probleem.

Ik schreef (met goedkeuring) een bericht aan haar mentor waar ik 'met zorg behandelen' bij zette en de woorden 'geheim' en 'in vertrouwen' ook een paar keer noemde. Ik kreeg een keurig bericht terug om te vertellen dat ze het begreep en wij er ook voor konden kiezen geen student in huis te nemen. Vol vertrouwen stuurde ik haar op de mentor af om haar duivelse dilemma's te bespreken. Zonder student zou ze misschien buitengesloten worden, maar met zou ze misschien haar geheim prijs geven en wat dan...?

Nu zit ze op school, huilend op het toilet mij te bellen, spijbelend verschanst achter een gesloten deur. Het doet pijn om een gehandicapte broer als Bram te hebben.

"Waarom kan hij niets, poept hij in zijn luier, laat hij winden, stinkt hij aan het einde van de dag naar kwijl en hoest hij al zijn eten in het rond? Ik hou wel van hem hoor, maar ik haat hem ook, ook al kan hij er helemaal niks aan doen. Het is lastig voor jou, maar ook voor mij, zei ze en of ze een foto van Bram mocht zien, dat leek haar wel leuk. Hij is mijn broer, geen kermisattractie. Zo respectloos! Het is stom, heel stom..."