Niks geen zaterdagmorgen en 'lekker uitslapen zoals een echte puber betaamt' vanmorgen. Nee, we moesten vroeg uit de veren en naar Rotterdam!
We werden verwacht in Rotterdam om Huifbed te rijden bij Boshut de Big in het Kralingsebos. 20 jaar geleden was ik daar voor het laatst. Ik ging elke dag wandelen in het Kralingsebos met Katrien en in het weekend liep Alfred ook mee. Heel vaak gingen we even wat drinken bij de Big. Het was ons vaste rondje...
Ik wilde helemaal niet weg uit Rotterdam, ik had een leuk huis, leuk werk, leuke vrienden en een leuke dynamische stad, Rotterdam beviel me prima. Alfred daar en tegen, werkte in Eerbeek en reed op en neer en wilde dolgraag naar de Veluwe. Ik beloofde heb dat als we een kind konden krijgen dat ik dan wel wilde verhuizen en zo geschiede. Ik raakte in verwachting, we verkochten het huis, kochten een nieuw oud huis en vestigden ons in Deventer en na wat hobbels werd in december Bram geboren. Drie en een halve maand later spatte ons sprookje uitklaar toen Bram zijn eerste epilepsie insult kreeg. We zouden een nieuw leven beginnen, we zouden nieuwe mensen leren kennen, ik zou ook weer gaan werken, maar het liep allemaal anders. Ik heb 3 weken gewerkt. Ik heb wat mensen leren kennen, maar iemand met zoveel verdriet opnemen in je kring is lastig, iemand die ook nog eens geen kant op kan, is nog veel lastiger. Ik voelde me begraven in het oosten. Wat was ik ontzettend eenzaam en wat wilde ik graag terug naar Rotterdam....En vandaag was ik terug. 20 jaar geleden reed ik er weg met een baby in mijn buik en vandaag was ik terug met mijn bijna 20 jarige reus. Ik liep de Big binnen en het was net of ik terug stapte in de tijd. Er was niks veranderd. Ik herkende iedereen, at een heerlijke pannenkoek, Bram heeft genoten van het huifbed-rijden met de Vosjes, net als alle andere kinderen en toen was het tijd om weer terug te rijden naar het oosten. Met een beetje weemoed reed ik er weg. We hebben het echt goed in het oosten. Een geweldig huis, alle voorzieningen die we ons kunnen wensen en heel eerlijk, aan de ratrace van het westen kunnen we in onze omstandigheden helemaal niet meedoen. Dus ik kom gewoon af en toe huifbedrijden, een pannenkoek eten en herinneringen ophalen in het Kralingsebos, samen met Bram en dan weer terug naar het leven dat we misschien graag anders gedroomd hadden, maar ons inmiddels prima past.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten