#NEAM2021 - 30 -

Doen wat nodig is, meer is meegenomen. Maar wat is nodig en wat is meegenomen?

Vandaag liet ik Bram testen of COVID. De mevrouw gisteren had het heel goed willen plannen zodat wij soepel door de straat heen zouden lopen. Toch was de weg er naartoe was niet toegankelijk noch verwelkomd, net als de maatschappij dat niet is voor gezinnen als het onze. Men had geen idee wat te doen en stond met de gehandschoende handen omhoog te kijken hoe ik aan het worstelen was met een kind dat er niets van begreep.

Ik dacht nog, zouden ze bij een kleine kind of baby zelfs met zo’n stok uit zijn neus ook toekijken hoe het probeert de stok weg te wrijven met een vuistje? Vast niet, bang dat het zich pijn zal doen. Toch is Bram in dat grote lijf met stoppels en enorme knuisten, ook maar een klein mannetje van een maand of 3.

Illustratief voor het leven van Bram. Iedereen is welwillend, iedereen heeft respect, maar als het er werkelijk op aan komt, dan sta je er toch heel vaak alleen voor. Mooier is het gewoon niet. Maar wij redden ons wel. Wij zijn dit leven langs de zijlijn al lang gewend en weten ons misschien wel geen raad zonder al die zorgen.

Maar kom je nou een jong gezin tegen met een popje dat intensief zorg nodig heeft, probeer je dan open op te stellen zodat zij hun verhaal kunnen doen. Luister niet een keer, maar 20 keer naar hun verhaal, hun ergernissen en hun zorgen als dat nodig is. Steek die hand uit en laat ze niet alleen ploeteren om alles geregeld te krijgen, pik de andere kinderen op voor de hockey, ook al was het hun beurt. Dat is al wat nodig is. Alles wat je meer doet, is mooi meegenomen..

Dank voor weer een mooie november maand van trouwe lezers, trouwe (nieuwe) schrijvers en verbondenheid. Het was me een genoegen. Maak het leven mooier dan het was en blijf gezond.

Wie weet tot volgend jaar november #NEAM2022!

#NEAM2021 - 28- Hoop geregel

#NEAM2021 - 28- Hoop geregel

Tussen de bedrijven door heb ik wederom telkens de GGD Oost gebeld. Ik kwam er maar 2 keer na heel lang wachten door. De eerste keer bleek ik een verkeerd pad gekozen te hebben. Ik moest niet het pad van de zorgverlener hebben, maar die van een patiënt kiezen, dus ik belde nog een keer, maar toen werd ik na heel lang in de wacht staan opgehangen . Morgen de huisarts bellen, hopelijk kan hij helpen.

Behalve dat Bram goed ziek is en dat zorgen geeft, zijn er de regeldingen die daar bovenop komen. Ik moet de bus naar de dagbesteding voor morgen afbellen, maar op zondag is dat haast niet te doen. Ik zou Joos helpen met haar huiswerk, maar probeer tussentijds te bellen, weer niet 100% mijn aandacht. Ik zou maandag werken in Utrecht en een afspraak hebben in Nieuwegein, maar die moet ik ook beiden afzeggen want Bram kan niet naar de dagbesteding en kan natuurlijk niet alleen thuis blijven. Gelukkig was onze bijdrage voor 'Volwaardigleven' al afgelast, maar het voelt erg opgesloten.

Bram hoest en proest en doet kleine slaapjes als een oude man. We moeten extra alert zijn dat hij zich niet verslikt. Sondevoeding is dan een uitkomst. Maar 3 keer eten is dan niet handig ivm al het vocht dat bij de voeding moet, dus dat moeten we over de dag verdelen. Ik merk dat ik doordat hij de laatste tijd zo goed eet even zoeken moet naar alle spullen en het ritme. Met die nieuwe paarse spuiten geeft het altijd zo'n smeerboel. Hopeloze uitvinding, daar blijf ik bij. Vaporub wordt niet gewaardeerd maar doet wel zijn werk. Ik probeerde neusdruppels te kopen, maar die waren helaas al overal uitverkocht. Zo sneu want Bram snapt helemaal niets van het niet door zijn neus kunnen ademen. We kunnen het hem ook niet uitleggen en met het geheugen van een goudvis (1x de kom rond en het begint allemaal weer opnieuw) loopt hij steeds opnieuw tegen het zelfde probleem aan.

Gelukkig zijn de hoeveelheid aanvallen, niet veel meer dan anders. We duimen dat het zo blijft.

#NEAM2021 - 27- SnotSnipVerkouden

Een half uur nadat Bram zijn griepprik kreeg, had hij 38˚C koorts. Dat is raar. Toch hoop je tegen beter weten in dat het te maken heeft met de prik en weer wegebt. Bram reageert gek op elke prik, bij zijn eerste begon zijn epilepsie, bij de tweede werd het nog erger, etc.

Maar het was niet de griepprik. Bram is gewoon #SnotSnipVerkouden, voelt zich niet lekker, heeft koorts en een nare hoest. Of het #Covid is, geen idee. We zijn voorzichtig, niemand anders heeft klachten, maar hij ging wel steeds met een vol taxibusje naar de dagbesteding, waar hij natuurlijk anderen ontmoet.

Ik probeerde digitaal een testafspraak voor hem te maken, maar behalve dat je gewaarschuwd wordt dat het erg druk is, heb je daarvoor ook een #DigiD nodig en die kunnen we niet aanvragen omdat hij wilsonbekwaam is. Blablabla... Telefonisch een afspraak maken bij de GGD kan ook niet meer, de centrale kan het niet aan. Je wordt door het bandje aangeraden om het digitaal te doen..

Ik weet dat er tussen alle mensen die ik in de loop der jaren heb ontmoet buiten en op social media, ook 'niet'-prikkers zitten. Ik heb voor Bram ook jaren gebruik gemaakt van groepsimmuniteit, omdat zijn epilepsie begon en erger werd na zijn eerste en tweede inenting en ik gewoon bang was voor nog meer epilepsie. Maar omwille van zijn zorgsysteem, de mensen om hem heen én zijn gezin hebben wij er voor gekozen ook hem te laten inenten. Deze pandemie is te groot en het virus nog te complex om groepsimmuniteit op te bouwen of niet mee te doen met wat van ons verwacht wordt.

Ons gezin sluit zich weer op tot we zeker weten wat Bram onder de leden heeft. Of het nu Covid is of wat anders, hij is inmiddels ziek genoeg om het heel spannend te laten zijn. Ik doe met dit heldere en krachtige filmpje, een oproep aan iedereen die dit leest: Help de zorg in de ziekenhuizen en daar buiten, help kwetsbare mensen die zich werkelijk niet kunnen laten inenten, help ondernemers, help ons prachtige Nederland overeind te blijven en stop a.u.b. met dat (on)ethisch gemiemel over zo'n stom prikje!

#NEAM2021 - 26 - What a day..

Ons trouwe maatje, onze harige huisgenoot, Winter, is er niet meer. Al iets meer dan een half jaar maken we ons zorgen. Hij kwam moeilijk uit zijn mand, maar eenmaal aan de wandel huppelde hij als een jong hondje met ons mee. Zo nu en dan met vallen en opstaan, of spontaan niet meer wetend waar hij was, maar altijd vrolijk.

De laatste weken was hij zo moe na een wandeling dat hij zijn mand niet meer uitkwam tot de volgende. Hij was gewoon niet in orde. Toen hij stopte met eten en drinken was het duidelijk en na 2 dagen waren de kinderen het er ook mee eens, ons hondje was op.

Net als ieder ander vind ik afscheid nemen van mens of dier niet fijn en het doet gewoon pijn. Maar aan de andere kant, als een dier dan zo ziek is en de vooruitzichten zijn gewoon niet goed, dan is het zo fijn dat je met de dierenarts kunt overleggen en er voor alle betrokkenen een mooi afscheid van kunt maken.

Vanmorgen dacht ik terug aan het interview dat ik ooit had voor in het NRC. Ik had heel veel vragen over de kwaliteit van leven van Bram en ik kon nergens heen met mijn vragen. In het interview vergeleek ik zijn leven met dat van onze hond, die ziek was en dat werd mij niet in dank afgenomen. Dat heb ik geweten.

Toch schoten vandaag weer de zelfde gedachten door mijn hoofd. Hoe dan ook, ik ben blij dat hij op schoot bij mijn dochter, rustig is ingeslapen en verder leed bespaard is gebleven...

Voor wie interesse heeft in het interview van 2009, zie onderstaande link op het blog van de schrijver. De reacties van buitenstaanders waren heel lief, de reacties van collega ouders niet zo.. https://www.brigitkooijman.nl/uncategorized/moeder-van-a/

#NEAM2021 -25- Syndroom van West

Struinend door Social media groepen waar ik lid van ben, in binnen en buitenland, kom ik soms berichtjes tegen die dwars door m'n hart gaan. Zoals filmpjes van schattige baby's.

"Er is een afspraak met t ziekenhuis, maar wat wij er van denken?" En dan zie je een filmpje van een kindje dat duidelijk salaamkrampen heeft zoals ik ze herken van het Syndroom van West. De ouders hopen dat je ze gerust kunt stellen..

Als het kind nog onder een jaar is en er is geen sprake van een trauma, dan weet je eigenlijk vrijwel zeker dat het niet goed is, op een enkele uitzondering na natuurlijk. De een is gehandicapter dan de ander, maar voor allemaal geldt dat ze cognitief ergens tussen de 0 en 4 jaar blijven hangen in hun ontwikkeling en de jacht op het juiste medicijn geopend is.

Het juiste medicijn bestaat niet, men heeft eigenlijk nog steeds geen idee wat te doen. Sommige kinderen zitten op 5-7 medicijnen tegelijk. Er wordt echt met losse flodders geschoten op deze kinderen en in hele hoge doseringen.

Kijkend naar zo’n filmpje van een klein epileptisch popje, voelt het raar dat ik het leven van de ouder ongeveer kan uittekenen. De horden die zij zullen moeten nemen, de gevechten die voor hen liggen en de zorgen en het verdriet dat nog in het verschiet ligt.

Van de ene dag op de ander is alles anders. Een vrolijke baby, een jong gelukkig gezin nooit meer het zelfde. Ook zij zullen net als wij lang geleden, zo goed en zo kwaad als dat gaat, het leven weer passend maken. Gewoon omdat ook zij onvoorwaardelijk van hun kind houden…

#NEAM2021 -22-

Vandaag ging ik in het donker weg en kwam ik in het donker thuis. Ik moest zelfs krabben om iets te zien. Een dag vol afspraken in Utrecht met een deel van het Wij zien je Wel team.

Waar zou ik zijn als niemand achterwacht (mijn man) zou zijn en ik niet op de dagbesteding zou kunnen rekenen? Nergens! Bram gaat naar de Schure, een dagbesteding in Schalkhaar op het Groene erf van een van De Parabool. Een van de schaarse plekken waar #EMB mensen van 18+ welkom zijn en ook daadwerkelijk een afwisselend aanbod krijgt van activiteiten en rust, in de regio. Wij vinden het een lot uit de loterij voor Bram, deze dagbesteding.

Bij thuiskomst trof ik mijn gezin heel relaxed aan dankzij onze geweldige PGB hulp. Het is zo zeldzaam geworden om iemand te kunnen vinden die buiten kantooruren wil zorgen. Maar gelukkig hebben wij er nog 1. Elke maandag avond komt ze zorgen voor mijn bullebak. Ze doet met liefde allerlei klussen voor hem die wij liever niet meer doen. Natuurlijk wel als het moet, maar als je dan toch kunt kiezen.

Een van die klusjes een hoog klisma. Ik zal niet ingaan op wat ik trof toen ik thuis kwam, maar het hele proces van verschonen incl. Pyama, beddengoed, etc. kon overnieuw . Bram was iig vrolijk en enthousiast over de extra ronde.. en ligt heerlijk te slapen. Morgen weer een dag

#NEAM2021 -19-

Herinneren jullie je het berichtje nog van het ZEVMB meisje dat in mijn dorp woont met haar gezin waar ik helemaal niets vanaf wist?

Stapje voor stapje lukt het om hulp op gang te krijgen. Het gaat om een gezin dat hier als vluchtelingen binnen is gekomen. Ze wonen nu bijna een jaar hier in het dorp, hebben een leuk huisje op een gezellige plek in het dorp. Een fijne plek om een nieuw begin te maken.

Je ziet aan alles dat iedereen echt zijn best heeft gedaan, maar niet samenwerkten. Iedereen doet een heel klein stukje van de puzzel. Wanneer je een kind hebt met ZEVMB, heb je helaas meer nodig dan een reguliere puzzel leggen. Ik vroeg ze wat ze als ze nodig hadden. Op plek 1, 2 en 3 staat een nachtje echt slapen. Het meisje slaapt niet. Ze heeft 24/7 zorg nodig en bijna elke 5 minuten verzorging.

Wat mij het aller meest verbaasd is dat niemand de regie pakt over haar medische zorg. Neurologie is academisch, kinderarts perifeer en in het dorp alleen de apotheek, maar niemand weet er het fijne van waardoor veel (medische)hulpmiddelen die in NL heel basic zijn, niet of incompleet worden aangeboden.

Vandaag heeft vader kennis gemaakt met een Clientondersteuner van Wijzienjewel, terwijl moeder met haar dochter in het ziekenhuis verbleef. Terwijl we zaten te praten kwam het telefoontje dat de arts langs zou komen en ze misschien naar huis zou mogen. We hebben snel de rolstoel in onze bus geladen en zijn naar het ziekenhuis gegaan. Het duurde even, maar de kinderarts kwam. Het is fijn en verdrietig tegelijk hoe makkelijk ik met een paar vragen zoveel meer duidelijkheid kan geven. Afgesproken is dat de kinderarts de regie pakt en de neuroloog gaat bellen om gezamenlijk op te trekken.

Er moet nog heel wat water door de IJssel, toch was het vandaag alsof we grote stappen hebben gezet. Weet je wat ik het aller mooiste vind? Je hebt niet veel fantasie nodig om je te bedenken wat deze mensen hebben meegemaakt en hoe eenzaam ze zich hier in dit dorp moeten voelen en toch als ze naar elkaar kijken, spat telkens weer de liefde voor elkaar er van af!

#NEAM2021 - 18 - Taxi!!

4 dagen in de week racen we tegen de klok in de ochtend om Bram fris op de bus te kunnen zetten naar de dagbesteding. Of hij het daar leuk vindt weten we niet, maar we denken het wel. Verandering van omgeving, voor 11 km, een uur schudden in de bus, een paar forse drempels die geslecht moeten worden, mensen die hem begroeten of zijn beeld doorkruisen, elk met een ander geluid en een andere toon. En last but not least, hij zal wel moeten zodat wij kunnen werken. Het vergt wat spontaniteit en creativiteit om eromheen te laveren, maar so far so good.

De afspraak is dat de taxi er om 8.15 is, maar hij rijd tussen 8 en kwart over 8 voor, soms zelfs eerder, of later. We weten allemaal hoe lastig het is om exact te plannen als je door de spits moet, dus dat vinden we prima, maar ons doel ligt op 10 over 8, een mooi compromis.

Door corona is er echter momenteel weer duidelijk minder verkeer, waardoor de bus soms al om 10 voor 8 er is. En in plaats van in de bus te wachten, gaat de chauffeur bij ons voor de keukendeur staan. Al zorgend loop ik een aantal keer heen en weer door de bijkeuken en schrik me telkens weer een hoedje als ik dat donkere silhouet in mijn ooghoeken zie staan. Mijn man trekt zich er niets van aan, maar ik schiet in de stress en die voel ik toch al om Bram bepakt en bezakt, goed en wel op die bus te krijgen met alle medicijnen, reserve tenue, winterjas en ontbijt in zijn mick, plus frisse oksels en bibsen. Zonder stoppels lukt me meestal niet..

Gelukkig begrijpt ook deze nieuwe chauffeur vanaf nu net als haar voorgangers, dat we het niet waarderen als ze stilletjes binnen in de keuken gaat staan wachten. Je schrikt je werkelijk een ongeluk als je niets vermoedend de keuken in loopt en daar staat een in het zwart gekleed mondkapje...

Life with PIMD+

Gisteren was de scoop, vandaag vertel ik het gewoon nog een keer, mijn boek  ‘Langs de weg van ZEVMB’ is in het Engels én het Arabisch vertaald en staan nu beiden ook als #Pdf op de website van Complex Care United (2CU - "to see you") Complex Care United (2CU - "to see you") En wat een leuke reacties komen er al binnen uit alle windstreken!

Het is geschreven om gezinnen die te horen hebben gekregen dat hun kind zal opgroeien met een #ZEVMB te helpen bevatten wat er ruw geschetst voor ze ligt, maar vooral ook om hun omgeving te vertellen wat dat allemaal betekent en welke impact het heeft op het hele leven van het hele gezin.

Gelukkig wordt het veel gebruikt en niet alleen voor gezinnen en de kring om het gezin heen, maar ook in opleidingen binnen de zorg en tot bv arts, bij dagbesteding en andere ondersteunende beroepen. 

Maar ook voor de broertjes en zusjes, om de juffen en meesters een idee te geven wat een kind allemaal thuis meemaakt, etc. Het vertalen van het boekje is mogelijk gemaakt door HandicapNL en daar zijn we vreselijk blij mee. 

Maar je hebt vertalen en je hebt 'aanvoelen'. Dat laatste, daar heeft social media enorm aan bijgedragen, mijn nicht uit Engeland in het bijzonder. De Werksalon (ook familie), heeft met veel geduld gepuzzeld op de opmaak en het is ze weer gelukt, de feel is precies het zelfde als de Nederlandse versie.

Onze volgende uitdaging is de Arabische versie van het boek. De arabisch sprekende mensen in ons #ZEVMB netwerk hebben al enorm geholpen om de juiste woorden te vinden om het gevoel uit te drukken, en ik ben op het spoor gezet van foute en goede tekens/letters, maar als er iemand is onder de lezers die ons wat kan vertellen over fonts en het instellen van je computer. Over lettertypes die bij InDesign gebruikt kunnen worden om drukwerk in het Arabisch op te kunnen leveren? Wij van de boekjes, wij houden ons aanbevolen!! 

Recensies zijn uiteraard van harte welkom!

#NEAM2021 - erg - erger - ergst...

Vandaag gebeurde het weer, dit keer was het een arts, maar het zijn veel mensen die dit beweren: het is voor ouders veel moeilijker om te zorgen voor een kind met complexe zorgvragen die wegloopt dan eentje die lekker blijft liggen...

Ik begrijp goed waar ze op doelen, maar ouders en het leven van mensen met ZEVMB begrijpen ze op geen enkele wijze...

Je hoort mij niet zeggen dat het me fijn lijkt. Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken om de hele dag achter mijn kind aan te rennen of bv met agressie te dealen. Maar ik vind het vergelijken van kinderen, van pijn, van zorgen, van zorgzwaarte, ronduit onsmakelijk.

Ik zou er nog verder op in kunnen gaan, maar ik heb besloten het daarbij te laten. Mensen die dit zeggen hebben blijkbaar geen idee wat voor impact het heeft en wat deze zorgvraag met het gezin doet. En dat een deel van de zorgprofessionals dit niet kunnen zien, bevestigd alleen maar waarom het zo broodnodig is om aandacht voor #ZEVMB en hun #gezin, te blijven vragen..

#NEAM2021 - lieve reacties

Iedereen geniet van de beelden van een heldere Bram. Ik koester die beelden ook. In die beelden zie ik weer heel even het mannetje van weleer en ze zijn mijn inspiratie om telkens weer door te gaan.

Toch maken ze me ook verdrietig. Niet alleen het missen, maar vooral omdat alles en iedereen gericht is op dit soort momenten. Deze momenten wil men dat ik meer zou tonen, maar die zijn echt heel zeldzaam. Deze mooie momenten moeten de pijn verzachten. Niet alleen mijn pijn, maar van alle mensen die zich machteloos voelen. Maar die mooie momentjes zijn nog geen 10% van zijn leven. Al die andere momenten, die andere 90%, daar is iedereen al jaren klaar mee. Familie, vrienden, behandelaars, zorgkantoor, gemeente, etc. Maar juist dat is zijn leven. Dat is onze werkelijkheid..

Dat is #ZEVMB.

#NEAM2021 - Weekend!

Slapen, slapen, slapen.. Slapend eten, slapend in bad, slapend wandelen en straks slapend naar bed..

Hopelijk morgen weer een reset en een gezellige dag. Epilepsie heb je in allerlei soorten en dit is er ook eentje. Iemand kan ook iets vreemds ruiken, even afwezig zijn of ander gedrag vertonen, volledig verkrampen en dan wild schudden, etc. Wat er gebeurt, hangt af van de plek in de hersenen waar de aanval ontstaat en hoe de epileptische activiteit zich verspreidt. Epilepsie is een symptoom van ongrijpbare aandoening. Zeggen dat een kind tegen de epilepsie vecht is net zo dom als spreken over vechten tegen kanker. Als de epilepsie zich laat beteugelen, op wat voor manier dan ook, is dat ongelooflijke mazzel.

Count your blessings…

#NEAM2021 dag 11 en 12 - #watjenietziet

Iedereen heeft het over een zorginfarct. Alle ogen zijn gericht op de ziekenhuizen. Mijn ogen zijn gericht op wat collega ouders schrijven. De een na de ander wordt besmet, vaak door de jonge kinderen in het gezin die naar school gaan en niet ingeënt kunnen worden. Maar ook de dagbesteding is een kwetsbare plek. De ene na de andere locatie sluit. Ouders blijven alweer thuis werken omdat de kinderen opgevangen moeten worden.

Zorgmedewerkers die middels #PGB bij de gezinnen thuis werken, blijven weg uit angst besmet te raken. De druk is overal hoog en bij geval van zieke gezinsleden nog hoger. Ook als de ouders ziek worden, gaat de zorg gewoon door…

Een alleenstaande zorgouder schrijft dat zij #Corona heeft en zich niet lekker voelt. Wel 20 mensen bieden heel lief aan om boodschappen te doen, maar niemand biedt aan om even 2 uurtjes de zorg over te nemen zodat ze kan rusten. De zorg gaat 24/7 door. Er is natuurlijk geen ontsnappen mogelijk en al snel test haar ZEVMB dochter ook positief voor Corona. We houden ons hart vast dat het met een sisser af mag lopen..

Mevrouw Kaag Schrijft na de persco: “Een forse stap terug. Dat is even slikken voor ons allemaal, maar oh zo noodzakelijk om onze gezondheid te beschermen en de zorg zo veel mogelijk te ontzien. We doen dit samen. Gelukkig blijven de theaters en sportclubs open. Cultuur en sport zijn onze levensaders

Zorgouders van kinderen met #ZEVMB kennen hele andere levensaders, maar dat is wat niemand ziet..

Op de dag dat Nederland voor het eerst in #lockdown ging, was de première van ons filmpje "wat je niet ziet”. Het blijft indrukwekkend en kan niet genoeg getoond worden. Er is zoveel wat je niet ziet…

#NEAM2021 - dag 10 - De dag van de Mantelzorger.

NEAM2021 - dag 10 - De dag van de Mantelzorger. Mijn jongste Mantelzorger, nu een jonge vrouw, is hier nog maar 7 of 8 jaar oud. Ze had het jeugdjournaal gekeken:

"Mam, weet je…., weet je dat het de week van de mantelzorger is? Dat was op het jeugdjournaal. Een meisje die haar broer wel eens helpt met dingen. Hij was net als Bram, maar veel leuker….Oeps..

Hij was net iets als 13, maar in zijn hoofd was hij 7. Hij kon dus best veel en zij kon ook veel met hem. Dat is best leuk! Ik ben ook mantelzorger, maar ik doe niet zo veel met Bram.

Ik geef wel eens een kus, of een fles en ook water door de PEG of een hapje brood, duw de rolstoel ook wel en help ook wel met tillen of een luier pakken of zo, ik ga kijken of het goed gaat en let op bij aanvallen en stop zijn rammelaar weer in zijn hand, maar ik doe niet echt iets mèt Bram. Dat is best jammer en ook wel een beetje zielig voor hem. Ik speel toch ook met mijn andere broer?

Ik wil best wel weer eens een echte mantelzorger voor Bram zijn, mag hij bij mij op schoot?”

#ZEVMB #MANTELZORGER #BRUSSEN

#NEAM2021 dag 9

De druk op de ziekenhuizen bereikt wederom onverantwoorde hoogten, horen we in het nieuws. En al gauw hoor en lees je dat iedereen de capaciteit wil vergroten. Ik geloof dat er niemand is die de capaciteit niet wil vergroten, maar men lijkt toch echt te denken dat je gewoon ergens een blik verpleegkundigen kunt opentrekken, ze op de IC ingezet kunnen worden en we met zijn allen weer dapper door kunnen.

De aantallen goed opgeleide en gekwalificeerde medewerkers in de zorg nemen al jaren af. Er is te weinig aanwas, teveel uitval en te weinig animo. Niet sinds COVID-19 uitbrak, maar echt al jaren. In ieder geval de 22j die Bram zorg nodig heeft. Overal in de zorg en nu dus ook in de ziekenhuizen. Wat ook niemand zich lijkt te beseffen is dat veel mensen helemaal niet op de IC verzorgd worden. Veel mensen, oud, verstandelijk beperkt, met psychisch leiden of gewoon thuis en goed ziek, worden door teams in verzorgingshuizen, instelling of thuis verzorgd. Ook daar zijn er tekorten en staat alles onder druk. Net als de zorg hier thuis. Het is gewoon heel moeilijk om medewerkers te vinden en zeker die buiten kantooruren willen werken. Als Bram bol staat van de epilepsie, dagen vast zit in een #NCSE, 41º koorts heeft of een longontsteking, vangen wij dat al zo’n 11j zelf op.

Mensen die tegen vaccineren zijn voelen zich buitengesloten en gediscrimineerd. Maar er zijn ook een heleboel mensen die helemaal niet ingeënt kunnen worden, al eindeloos vast zitten thuis en onvoldoende zorg kunnen organiseren die ze nodig hebben, zonder dat ze op hun ouders of netwerk terug kunnen vallen. Bestuurders, zorgkantoor, politiek, boze burgers ze roepen veel, maar wat? Volgens mij hebben ze geen idee. Wat is er aan de hand dat we in een situatie die mensen bij elkaar zou moeten brengen, juist zo ver van elkaar af staan? Ik moet toegeven, ik begrijp er helemaal niets van.. en Bram ook niet!

#NEAM2021 - 7

2CU en de werkgroep Wijzienjewel proberen wat zij voor gezinnen met een kind (18-/18+) met #ZEVMB bereiken en ontdekken, ook nuttig te laten zijn voor anderen.

Natuurlijk doet het pijn wanneer je kind buiten een goed lopend project valt. Dat gevoel ken ik goed, zoals wanneer ik hoor hoeveel waarde een specialistische poli toevoegt aan het leven van een kind en zorggezin. Een kinderneuroloog die mag negeren dat mijn zoon 18 is geworden zoals dat voor andere aandoeningen geldt, zou ook een zegen zijn. En onderzoek naar een behandeling voor Niet instelbare epilepsie die zoveel schade aanrichten nog meer. Maar zover is het (nog) niet en daarom blijf ik mijn best doen om bij te dragen aan ontwikkelingen die wel passende aandacht en zorg opleveren. Waar mogelijk doe ik dat graag met anderen en grijp samenwerking met andere belangenbehartigers met 2 handen aan.

Bij Wij zien je Wel hebben we sinds de zomer een nieuwe programma manager, Joyce Simons. Ik ben zo blij met de wijze waarop ook zij de samenwerking telkens weer opzoekt en met open vizier tegemoet treedt. Zelfs samenwerken met ervaringsdeskundige ouders (die zichzelf ouder Experts durven noemen ;)) gaat heel fijn.

Met respect voor ieders inbreng, kwaliteiten en talent, ontstaat er een vorm van gelijkwaardigheid en samenwerken die heel fijn is en bijdraagt aan allerlei nieuwe inzichten en ontwikkelingen. Ik hoop dat het (jonge) ouders die ervaren wat we in beweging hebben gebracht en brengen, inspireert om ook mee te doen. Het begin is er op het ouderplatform voor ZEVMB, waar Bettina en Susanne langzaam maar zeker een sfeer weten te bouwen waar ouders in vertrouwen elkaar weten te vinden en hun plezier en zorgen kunnen delen.

Natuurlijk is het heel jammer dat we in het programma vertraging hebben opgelopen, maar samen bergen verzetten is leuk. Het gaat goed!

#NEAM2021 - 6

Vandaag zijn de Global People Awards 2021 en Vanessa hoort tot de genomineerden. Ik zit vol trots naar haar te kijken terwijl ik dit schrijf. Ik spot haar met gemak tussen alle mensen in de zaal. Ze ziet er prachtig uit! Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe Vanessa zich opgroeiend in NL heeft moeten voelen.

Toen ik haar ontmoete had ze net besloten haar werk op te geven, het was allemaal niet te bolwerken met de zorg voor Thijmen. En hoe herkenbaar ook, ik heb haar per direct getracht te overtuigen die periode zo kort mogelijk te houden. Als geen ander weet ik hoe ingewikkeld het is om werk en zorg thuis te combineren, maar ik weet ook uit ervaring hoe je aan de rand van de maatschappij gezet wordt als ‘zorgmoeder’ en hoe moeilijk het terugvechten is.

Vanessa heeft keihard gewerkt, maar zoals Vijai Hoeblal (mede genomineerde) ook zegt, het moet je ook gegund worden. En dat wordt het Vanessa gelukkig.

Ze wist de zorg voor Thijmen en een slim en zorgefficiënt huis te realiseren in de buurt van haar ouders die fantastisch helpen en baande zich een weg terug naar de top. Ze coachte zelfs deze grijze zorgmoeder uit het oosten, na 20 jaar intensief zorgen, vrijwilligerswerk en lobbyen in politiek Den Haag, weer terug op de arbeidsmarkt. Dat vertrouwen had nog niemand mij in al die jaren gegeven.

Ik hoop dat anderen haar inspirerende 4 minuten pitch voor de Global People Awards ook gehoord hebben. Ik glim van trots en hoop natuurlijk dat Vanessa wint, maar zo niet, voor mij heeft ze hoe dan ook met vlag en wimpel gewonnen.

Ik kan me geen beter rolmodel bedenken!

#NEAM2021 - 4

#NEAM2021 Gisteren vertelde ik hoe bijzonder t is dat Bram nog steeds zelf een fles kan drinken. Soms lukt het nauwelijks en zit er meer op hem en de grond dan in zijn mond, maar heel vaak lukt het wel en dat is heerlijk.

Hij heeft daar een bepaalde fles en speen voor nodig. Met tanden is het heerlijk om op spenen te kauwen. Er gaan zeker 5 spenen per week doorheen in een rustige week. De flessen zijn in NL en heel veel andere landen verboden. Doodzonde, want ze zijn ideaal voor grote handen. Het is altijd weer een zoektocht, waar ze nog flessen hebben. Deze komen uit Italië. De spenen kopen we per 350stuks.

Het eerste wat ik doe als Bram wakker wordt is een fles chocomel in zijn hand stoppen. Zo kan hij rustig wakker worden en ik zijn spullen bij elkaar zoeken. Zijn medicatie, een luier, doekjes, kleding, deo, scheerapparaat, aftershave, tilzak, tillift, waskom en washand. Ook zijn brood smeer ik en ik zet zijn rugzak met schone kleren klaar. Dan kan mijn ochtend gym beginnen. Om 8 uur wordt Bram opgehaald om naar de dagbesteding te gaan. Sinds kort gaat hij 4 dagen per week zodat ik kan werken.

Bram had geen fijne dag. Hij zat vast in een #NCSE status. 20jr heb ik mijn leven aan zijn aanvallen aangepas. Dan bleef hij thuis. Tegenwoordig moet hij het met lieve dames van de dagbesteding doen, zodat ik kan werken. Ik geloof niet dat hij er veel van mee krijgt...

#NEAM2021- 3

Toen Bram heel hard achteruit ging, hebben we heel bewust afscheid van hem genomen. Niemand had verwacht dat hij nog zo lang bij ons zou zijn.

Bram is #ZEVMB, zeer ernstig verstandelijk en meervoudig beperkt. Vroeger viel hij beslist buiten deze groep, omdat hij zich duidelijk ontwikkelde, al waren de stapjes heel klein. Hij had de wens iets te hebben, om ergens naar toe te gaan of naar te grijpen. Hij kon enorm zeuren en jammeren. Bijna alles wat hij kon is verloren gegaan, maar een fles kan hij gek genoeg nog steeds zelf drinken.

Onze Bram nu, wil niets en leeft volledig in het nu. Hij is dol op smaken, maar als je hem niets geeft, mist hij zijn eten of fles niet. Fietsen geniet hij ook enorm van op goede dagen, maar als je met hem naar de fiets toeloopt, gebeurt er niets, geen herkenning. Pas als de wind letterlijk door zijn haren gaat zie je dat hij echt geniet.

Mensen met ZEVMB zijn uniek. Door de combinatie van verschillende beperkingen en aandoeningen die met elkaar in gradaties interveniëren, zijn veel kinderen nog veel erger aangedaan dan Bram. ZEVMB is dan ook niet een diagnose, maar een staat van zijn.

Mijn man is blij dat hij er nog is, ik zelf vind zijn leven verdrietig en leeg. Zijn kwaliteit van leven is zo groot als wij bereid zijn om te investeren en ondanks onze inzet is het niet prachtig. Als wij niet meer kunnen zorgen of er niet meer zijn, zal hij snel onder die grens zakken is onze ervaring.

#NEAM2021 - Allerzielen

Gisteren heb ik jullie getracht wat meer achtergrond informatie te geven over epilepsie en die van Bram in het bijzonder.

Vandaag is het Allerzielen. Een dag waarop ook ik, geheel niet gelovig (ook niet in 'iets'), stil sta bij alle kinderen die in de afgelopen 22 jaar van Bram zijn leven, overleden zijn. Allemaal veel te jong, maar de meesten, met name ZEVMB, ook zeer ernstig beschadigd, waardoor er bijna altijd rekening werd gehouden met het afscheid, maar alsnog de gezinnen overvallen heeft.

Liefde voor je kind is het meest bijzondere dat ik ken. Wanneer de twijfel toeslaat of dit leven wel goed te verenigen is met een fijne toekomst, is voor iedereen anders. Maar twijfelen over kwaliteit van leven en zelfs stilletjes bedenken dat je er vrede mee hebt als je kind zou sterven en hardop hopen dat dit een pijnloze en rustige dood mag zijn, wil niet zeggen dat het overlijden van een kind geen enorm gat slaat.

Bijna alle ouders die ik ken die hun kind moeten missen, spreken uit blij te zijn dat hun kind rust heeft en niet meer hoeft te lijden, maar zelf tegen alle verwachtingen in, enorme moeite hebben de draad van een eigen leven zonder ZEVMB kind weer op te pakken. Stoere, nuchtere en realistische mensen die soms zelfs hardop durfden te dromen van het leven dat ze weer zouden kunnen oppakken na jaren van zorgen, niet slapen en nauwelijks participeren, geven aan dat het heel anders uitpakt en hen echt heeft ontwricht.

Het maakt mij nederig en stil. Ook ik denk op momenten dat Bram in zijn NCSE's hangt of door de ene aanval na de andere wordt bestookt, dat het goed is als hij er tussen uit piept. Ook ik denk dat ik er klaar voor ben om hem los te laten en dit onherroepelijke lot te accepteren. Zijn leven is niet fraai, het is eenzaam en vaak hard en ingewikkeld. Hij vergroeit, verstijft en levert nog steeds in, dus ik heb er ook echt vrede mee als hij er niet meer zou zijn. Maar hoe ik daar mee om zal gaan, daar ben ik niet meer zo zeker van.

Wanneer je zo lang en zo intensief voor iemand zorgt, samen geniet van pieken en intens kunt huilen bij alle dalen, dag in dag uit alles voor hem doet en aan de kant zet, je leven, vriendschappen, je carrière, je eigen identiteit, dan ga je daar naar leven. Dit bizarre leven is voor ons inmiddels eigenlijk heel gewoon geworden. Het is zijn pijn, ons verdriet en de harde buitenwereld die het zo ingewikkeld maken. Elke avond geef ik hem een dikke zoen en knuffelen we alsof het de laatste keer is, want ook dat is al vele jaren onze realiteit. En elke ochtend schuif ik heel voorzichtig de deur open van zijn kamer, onzeker wat ik zal treffen en blij als ik hem hoor snurken…

Onze Bram die is er nog, maar voor heel veel kinderen die vreselijk gemist worden, staken wij ook vanavond weer een lichtje aan. Want ook in 2021 hebben weer veel ouders die we kennen via 2CU en Wijzienjewel kinderen los moeten laten. Voor hen deel ik deze blog opnieuw. Het zijn stuk voor stuk kinderen die niet gemist kunnen worden...