Nu Bram van het dieet is, is het even wennen wat hij allemaal mag hebben. Daarbij willen we in de gaten houden dat hij niet nog zwaarder wordt. Een griepje helpt natuurlijk, maar toch........
Bram is gewend aan kleine porties en je merkt dat zijn maag, maar ook zijn aandacht een wat ruimere maaltijd niet aan kan. Mayo wordt dan ook nog steeds gebruikt.
Gister op stap met de kids. Kwam het idee van de achterbank om MacD te halen. Daarop volgde direct:
wat moet Bram dan?
Nou, die doet gewoon mee!
Kan dat dan?
Ja!
Mogen we hem nu ook weer kussen op zijn mond?
Ja, als hij en jij dat wilt!
Hopla, twee kinderen duiken bovenop Bram :o)
Wij naar de MacDrive. Het is traditie dat we gewoon uit de happymealdoos onderweg al beginnen met eten ook al zijn we zo thuis. Max stopte iedere keer hele kleine stukjes friet met Mac saus in Bram zijn mond. Het geluk spatte van de achterbank.
Thuis nog een hamburger en wat kwark met light jam (suiker vind ik echt nog eng) toe, terwijl de andere aan hun danoontje zaten en we naar een lekkere softe kerst DVD zaten te kijken.
Haardje aan, kaarsjes, kerstboom...............Stom hè dat zo iets kleins zo lekker kan zijn.
Dit jaar is er geen stress, zooo lekker.........
PS vandaag heeft Bram kerst-lunch op school, hij heeft niets mee, eet mee, is nog wel eng hoor en kaal in zijn tas maar erg relaxed 's avonds..........
woensdag 24 december 2008
zondag 21 december 2008
Op naar kerst
2008 loopt op zijn eind. De verjaardag van Bram hebben we overleefd en voor het eerst heeft Bram hem ook beleefd. We zijn in de dubbele cijfers belland, 10!!
Normaal zit hij zo vol met aanvallen dat hij door alle spanning van de maand december op zijn verjaardag zeker onderuit gaat. Vaak zelfs met opname. Dit jaar niet!
We hadden bezoek van de oma’s en wat vriendinnen van school met klasgenootjes van Joos en Max en een vriendin met een vriendinnetje van Bram. Het was druk, chaotisch, maar ook erg gezellig!
Het dieet hadden we inmiddels zover afgebouwd dat Bram op zijn verjaardag na jaren dieet eindelijk een stukje van zijn eigen taart kon eten. We hadden allemaal de indruk dat hij het heerlijk vond. Hij slikte en als een speer ging die mond weer open voor de volgende hap ……..
We doen het rustig aan met de koolhydraten hoor en het is ook wel even wennen hem gewoon met de pot mee te laten eten hoe gek dat ook klinkt. We hebben met het afbouwen gemerkt dat Bram met meer koolhydraten niet alleen in de lengte, maar ook erg in de breedte groeit en daar heeft niemand wat aan. Een klein zwembandje kon hij best gebruiken, maar tietjes en een onderkin heeft niemand wat aan, hij niet en wij niet! Vandaar dat we toch een beetje blijven berekenen en opletten wat hij eet. We richten ons ergens tussen Atkins en low GI. D.w.z. veel eiwitten (vlees, vis, ei, kwark, ed) en veel groene groente. Beperkt brood, pasta, rijst of aardappelen en zo min mogelijk suikers. (Iets voor mezelf??)
’s Avonds op de verjaardag van Bram is Josephine ziek geworden en als een domino spel slaat het om ons heen. De een na de ander valt om. Bram is nu aan de beurt, arm ding. Je kan het niet uitleggen, neussnuiten is er ook niet bij en hoesten kan hij ook niet erg goed. Hopelijk beland hij niet als nog op de valreep in het ziekenhuis met een longontsteking…………
Wij gaan in ieder geval positief de kerst in. Alle overpeinzingen van 2008 hebben we voor de verjaardag van Bram al achter ons gelaten, sneeuw hebben we in overvloed gehad en er is zowaar kans op ijs in de kerstvakantie! Het huis is gevuld met kerst-kitch, 1 kunst boom die de kids mochten inrichten en een echte voor ma, de haard brand, een gourmetstel behoort ook sinds kort tot onze inboedel en we gaan naar het kerstcircus in Den Haag!
Dit jaar staat de kerst nou eens niet plotseling voor de deur, maar hebben we er heel gezellig met zijn allen naartoe geleefd, kom maar op!
Normaal zit hij zo vol met aanvallen dat hij door alle spanning van de maand december op zijn verjaardag zeker onderuit gaat. Vaak zelfs met opname. Dit jaar niet!
We hadden bezoek van de oma’s en wat vriendinnen van school met klasgenootjes van Joos en Max en een vriendin met een vriendinnetje van Bram. Het was druk, chaotisch, maar ook erg gezellig!
Het dieet hadden we inmiddels zover afgebouwd dat Bram op zijn verjaardag na jaren dieet eindelijk een stukje van zijn eigen taart kon eten. We hadden allemaal de indruk dat hij het heerlijk vond. Hij slikte en als een speer ging die mond weer open voor de volgende hap ……..
We doen het rustig aan met de koolhydraten hoor en het is ook wel even wennen hem gewoon met de pot mee te laten eten hoe gek dat ook klinkt. We hebben met het afbouwen gemerkt dat Bram met meer koolhydraten niet alleen in de lengte, maar ook erg in de breedte groeit en daar heeft niemand wat aan. Een klein zwembandje kon hij best gebruiken, maar tietjes en een onderkin heeft niemand wat aan, hij niet en wij niet! Vandaar dat we toch een beetje blijven berekenen en opletten wat hij eet. We richten ons ergens tussen Atkins en low GI. D.w.z. veel eiwitten (vlees, vis, ei, kwark, ed) en veel groene groente. Beperkt brood, pasta, rijst of aardappelen en zo min mogelijk suikers. (Iets voor mezelf??)
’s Avonds op de verjaardag van Bram is Josephine ziek geworden en als een domino spel slaat het om ons heen. De een na de ander valt om. Bram is nu aan de beurt, arm ding. Je kan het niet uitleggen, neussnuiten is er ook niet bij en hoesten kan hij ook niet erg goed. Hopelijk beland hij niet als nog op de valreep in het ziekenhuis met een longontsteking…………
Wij gaan in ieder geval positief de kerst in. Alle overpeinzingen van 2008 hebben we voor de verjaardag van Bram al achter ons gelaten, sneeuw hebben we in overvloed gehad en er is zowaar kans op ijs in de kerstvakantie! Het huis is gevuld met kerst-kitch, 1 kunst boom die de kids mochten inrichten en een echte voor ma, de haard brand, een gourmetstel behoort ook sinds kort tot onze inboedel en we gaan naar het kerstcircus in Den Haag!
Dit jaar staat de kerst nou eens niet plotseling voor de deur, maar hebben we er heel gezellig met zijn allen naartoe geleefd, kom maar op!
zondag 14 december 2008
reactie op alle reacties...........
Op het forum kreeg ik veel respons op mijn bericht (is wel eens anders ;-) Sommigen vol herkenning, maar ook een aantal van mensen die heel verdrietig werden van mijn post. Ik vond het dan ook nodig om wat dieper op het onderwerp in te gaan, hier mijn verhaal.......
Gek genoeg vind ik dit een mooi onderwerp. Ook uit liefde kan je namelijk zo denken. Het is geenszins mijn bedoeling iemand te schofferen oid.
Over het algemeen leef ik bij de dag, daar heb ik al een hele kluif aan en vaak heb ik ook niet de moed en de zin om verder te denken. Toch is het een wezenlijk iets in mijn familie. Mijn grootvader was huisarts en mijn moeder verpleegster. Zelfbeschikking is altijd al een gespreksonderwerp in onze familie geweest, eentje waar we niet van schrikken. Mijn vader is toen ik 14 was, waar wij allemaal bij waren, overleden.…….. zelf heb ik dat als ingewikkeld maar mooi ervaren. De dood is naar en verdrietig, maar niet iets waar je bang voor moet zijn.
En dan krijg je zelf een kind wat moet vechten voor zijn bestaan en waar je als een leeuwin tegen aan moet om een beetje terrein te winnen op de schaal van leven en kwaliteit. De eerste jaren was er geen haar op mijn hoofd die dacht aan de zin van dit bestaan. Ik was bezig zin in dit bestaan te realiseren.
Zoals jullie je misschien voor kunnen stellen of zelfs weten, kreeg ik niet veel begrip van mijn omgeving. Ook hier leek voor mij weer het motto, afscheid nemen en door gaan met leven. Een groot deel van deze mensen zijn inmiddels gedelete uit mijn adressen bestand. Dat was geen makkelijke tijd, maar ach, daar ben ik nu redelijk overheen, ik heb mijn eigen gezin en vrienden die wel durven voelen en dat maakt een heleboel goed.
Toch laat dit niet weg dat hoe ouder Bram wordt en hoe meer hij achteruit gaat, ik ondanks dat wij op epi gebied (naar zijn maatstaven) redelijke rust hebben gevonden ik toch nadenk over zijn kwaliteit van leven. En ja, jullie forum lezers hebben helemaal gelijk, het is beter bij de dag te leven, veranderen kan ik dingen toch niet. Het loopt zoals het loopt.
Er over praten kan ik wel en ik moet eerlijk bekennen dat ik het heel jammer vind dat het zo’n beladen onderwerp is. Bijna een verboden onderwerp. Als iemand in de super mij vraagt: ’wat is de levensverwachting?’ maakt me dat heel boos, gaat in de super nl niemand een donder aan. Maar als een vriendin bij een glas wijn en een openhaard mij vraagt: hoe zie jij het leven van Bram, vind ik dat fijn en zou ik daar graag een open en eerlijk gesprek over hebben.
Helaas schrikt men en in eerste instantie balen ze dat ze er over zijn begonnen, maar gaande weg wordt dat toch een mooi gesprek. Soms staan we recht tegenover elkaar, maar dat geeft niet, waarom zou dat erg zijn. Omdat het zo’n verboden onderwerp is, op het KDC, bij de neuroloog, bij de kinderarts, de revalidatie arts, vaak bij vrienden, kennissen en mede ouders van zorgenkinderen, komt het gesprek ook niet verder dan dat ik het leven van mijn kind te zwaar vind.
Zou het gesprek verder mogen komen, dan zou men weten dat ik echt niet op het punt sta iets aan het leven van Bram te doen. Ik zou me geen raad weten. Wel heb ik door mijn gevoelens te uiten een hoop over mijzelf geleerd en over wat ik wel wil en wat niet voor Bram. Daarbij is het leven van Bram heel fragiel en voor je het weet kom je heel dicht bij het moeten nemen van hele moeilijke beslissingen en denk ik dat je op deze wijze, gaande weg, toch jezelf helpt om straks als het nodig is, juist te beslissen. Die kans krijg ik en neem ik met beide handen aan.
Een week geleden is er een meisje overleden, haar naam is Merel. In een paar weken tijd hebben haar ouders moeten accepteren dat haar leven een dramatische en uitzichtloze wending had genomen, dat verder medisch handelen alleen maar uitstel zou betekenen. Ik ben blij dat ik de tijd en ruimte heb om ook aan dit scenario te wennen, hoe hard het ook waarschijnlijk binnen komt als het ooit zo ver is.
Aan de andere kant ligt dat ik mezelf op deze wijze ook voorbereid op een grote Bram, met haar en zweet incluis, want ook voor hem geld, voor je het weet is hij groot. Ook dat is iets waar ik me graag emotioneel op voorbereid. Ik realiseer me dat hij net zo goed als niet oud worden, ook heel oud kan worden en beide vind ik erg moeilijk.
En nog iets, ik meet zijn kwaliteit van leven echt niet af aan bv mijn leven of dat van zijn broertje of zusje, maar kijk naar de basale dingen en die vind ik heel belangrijk. Spelen, aandacht opeisen, emoties als boosheid en genieten, dat soort zaken, dat maakt dat je leeft, dat je bestaat in mijn ogen. Dat staat volledig los van het feit dat ik het heerlijk vind om zijn warme lijfje tegen me aan te voelen, dat Josephine en Max het heerlijk vinden om voor Bram te zorgen en hem accepteren voor wie hij is, dat we hem vreselijk zullen missen als hij er niet meer is, natuurlijk is hij deel van ons en wij deel van hem.
Ik denk dat je ook een goed mens bent als je kan loslaten en op een of andere wijze lijkt dat met alle vooruitgang op medisch gebied vaak verloren te zijn gegaan.
Gek genoeg vind ik dit een mooi onderwerp. Ook uit liefde kan je namelijk zo denken. Het is geenszins mijn bedoeling iemand te schofferen oid.
Over het algemeen leef ik bij de dag, daar heb ik al een hele kluif aan en vaak heb ik ook niet de moed en de zin om verder te denken. Toch is het een wezenlijk iets in mijn familie. Mijn grootvader was huisarts en mijn moeder verpleegster. Zelfbeschikking is altijd al een gespreksonderwerp in onze familie geweest, eentje waar we niet van schrikken. Mijn vader is toen ik 14 was, waar wij allemaal bij waren, overleden.…….. zelf heb ik dat als ingewikkeld maar mooi ervaren. De dood is naar en verdrietig, maar niet iets waar je bang voor moet zijn.
En dan krijg je zelf een kind wat moet vechten voor zijn bestaan en waar je als een leeuwin tegen aan moet om een beetje terrein te winnen op de schaal van leven en kwaliteit. De eerste jaren was er geen haar op mijn hoofd die dacht aan de zin van dit bestaan. Ik was bezig zin in dit bestaan te realiseren.
Zoals jullie je misschien voor kunnen stellen of zelfs weten, kreeg ik niet veel begrip van mijn omgeving. Ook hier leek voor mij weer het motto, afscheid nemen en door gaan met leven. Een groot deel van deze mensen zijn inmiddels gedelete uit mijn adressen bestand. Dat was geen makkelijke tijd, maar ach, daar ben ik nu redelijk overheen, ik heb mijn eigen gezin en vrienden die wel durven voelen en dat maakt een heleboel goed.
Toch laat dit niet weg dat hoe ouder Bram wordt en hoe meer hij achteruit gaat, ik ondanks dat wij op epi gebied (naar zijn maatstaven) redelijke rust hebben gevonden ik toch nadenk over zijn kwaliteit van leven. En ja, jullie forum lezers hebben helemaal gelijk, het is beter bij de dag te leven, veranderen kan ik dingen toch niet. Het loopt zoals het loopt.
Er over praten kan ik wel en ik moet eerlijk bekennen dat ik het heel jammer vind dat het zo’n beladen onderwerp is. Bijna een verboden onderwerp. Als iemand in de super mij vraagt: ’wat is de levensverwachting?’ maakt me dat heel boos, gaat in de super nl niemand een donder aan. Maar als een vriendin bij een glas wijn en een openhaard mij vraagt: hoe zie jij het leven van Bram, vind ik dat fijn en zou ik daar graag een open en eerlijk gesprek over hebben.
Helaas schrikt men en in eerste instantie balen ze dat ze er over zijn begonnen, maar gaande weg wordt dat toch een mooi gesprek. Soms staan we recht tegenover elkaar, maar dat geeft niet, waarom zou dat erg zijn. Omdat het zo’n verboden onderwerp is, op het KDC, bij de neuroloog, bij de kinderarts, de revalidatie arts, vaak bij vrienden, kennissen en mede ouders van zorgenkinderen, komt het gesprek ook niet verder dan dat ik het leven van mijn kind te zwaar vind.
Zou het gesprek verder mogen komen, dan zou men weten dat ik echt niet op het punt sta iets aan het leven van Bram te doen. Ik zou me geen raad weten. Wel heb ik door mijn gevoelens te uiten een hoop over mijzelf geleerd en over wat ik wel wil en wat niet voor Bram. Daarbij is het leven van Bram heel fragiel en voor je het weet kom je heel dicht bij het moeten nemen van hele moeilijke beslissingen en denk ik dat je op deze wijze, gaande weg, toch jezelf helpt om straks als het nodig is, juist te beslissen. Die kans krijg ik en neem ik met beide handen aan.
Een week geleden is er een meisje overleden, haar naam is Merel. In een paar weken tijd hebben haar ouders moeten accepteren dat haar leven een dramatische en uitzichtloze wending had genomen, dat verder medisch handelen alleen maar uitstel zou betekenen. Ik ben blij dat ik de tijd en ruimte heb om ook aan dit scenario te wennen, hoe hard het ook waarschijnlijk binnen komt als het ooit zo ver is.
Aan de andere kant ligt dat ik mezelf op deze wijze ook voorbereid op een grote Bram, met haar en zweet incluis, want ook voor hem geld, voor je het weet is hij groot. Ook dat is iets waar ik me graag emotioneel op voorbereid. Ik realiseer me dat hij net zo goed als niet oud worden, ook heel oud kan worden en beide vind ik erg moeilijk.
En nog iets, ik meet zijn kwaliteit van leven echt niet af aan bv mijn leven of dat van zijn broertje of zusje, maar kijk naar de basale dingen en die vind ik heel belangrijk. Spelen, aandacht opeisen, emoties als boosheid en genieten, dat soort zaken, dat maakt dat je leeft, dat je bestaat in mijn ogen. Dat staat volledig los van het feit dat ik het heerlijk vind om zijn warme lijfje tegen me aan te voelen, dat Josephine en Max het heerlijk vinden om voor Bram te zorgen en hem accepteren voor wie hij is, dat we hem vreselijk zullen missen als hij er niet meer is, natuurlijk is hij deel van ons en wij deel van hem.
Ik denk dat je ook een goed mens bent als je kan loslaten en op een of andere wijze lijkt dat met alle vooruitgang op medisch gebied vaak verloren te zijn gegaan.
zaterdag 13 december 2008
Overpeinzingen, Bram is al bijna 10!!
Dit berichtje plaatste ik in de aanloop naar Bram’s verjaardag op een ander forum:
Ja ja, mijn jongetje wordt bijna 10!
We zijn weer op een paar verjaardagen van nieuwe 10-ers geweest. Hele kereltjes en meiden al en toch ook nog wel klein met lego en toch nog wat playmobiel of poppenhuisspulletjes en andere cadeaus .........Ik vind het altijd wat moeilijk, die verjaardagen van kids uit 1998.
Maar, toch kunnen we zeggen dat we al met al een rustig jaar hebben gehad. Bram is met de jaarwisseling uit het ziekenhuis gekomen en ondanks een hele batterij medicatie en met name -pammen, heeft hij eigenlijk alleen maar de poliklinieken bezocht. Zelfs de verkoudheden vallen me dit jaar erg mee.........
De stiripentol (in combi met de NVS) heeft hier de grote verandering gebracht en we lijken nu zelfs pijnloos van de meeste pammen af te geraken (op de frisium na). De Nitrazepam is al 3/4 er af en de diazepam er helemaal af!! Statussen hebben we zo nu en dan nog wel, maar hij komt er zelf over het algemeen uit.We zijn nu op een punt dat we de medicijn doos nog iets willen opruimen, maar genoegen nemen met hoe het nu gaat. Over het algemeen heeft Bram 3 TC's per dag, Standaard bij/na het opstaan en het naar bed brengen en ergens midden op de dag. Als hij een hele drukke dag heeft met veel wandelen ed. zijn het er maar 2.
Ook dat gedoe met die lampen beginnen we ons bij neer te leggen (daar komen over het algemeen die 3 aanvallen van). Het zij zo. Als ik terug denk aan 1,2,3 jaar geleden, hebben we een hele hoop winst en daar gaat het toch om.
Verder na meer dan een jaar ploeteren toch bijna alle wensen die we bij de gemeente hadden liggen, na twee afkeuringen, nu toch werkelijkheid! Een verbouwing van de garage, een X-Y lift systeem, een hoog/laag bad, een o-pair fiets, een oprijplaat en aankleedkussen voor een bus.............Dat is toch ook een hele opsteker. We zijn echt enorm bevoorrecht!
En toch, ik baal er verschrikkelijk van, maar ik blijf een beetje hangen in melancholie. Ik blijf het verschrikkelijk moeilijk hebben met het leven van Bram zoals het is. Natuurlijk is hij lief, hij doet nooit iets stouts of expres.
Maar daar zit het 'm ook net in, hij doet niets. Interesse in rammelaars heeft hij ook al bijna niet meer, hij gooit alleen maar weg. Hij zit en ligt en zit en ligt en ligt nog een beetje meer. Kijkt wat rond, geeft heel soms een kraai en dat is het dan.
Hij eet en hij drinkt (of niet, maar dat is met de PEG ook opgelost) en wacht tot het volgende moment dat er weer iets gebeurd. Dat iemand langs loopt en een aai over zijn bol geeft of even bij hem gaat zitten, of gaat wandelen, of hem onder de douche of in bad doet, een schone luier of eten. En echt wachten doet hij ook niet. Het is meer van het is zoals het is en het komt zoals het komt. Geen wensen en geen verlangen, lijkt het wel. Hij klaagt of huilt nooit meer. Werd ik vroeger gek van al het gehuil, nu kan ik zijn eten vergeten of hem vergeten en hij zal geen kik geven. En of ik het nu ben of de PGB-er of iemand op straat, het maakt niets uit, de zelfde reactie........
Persoonlijk vind ik dat zo'n verdrietig bestaan. Gaat dit zo door tot hij 30-40-50 of zelfs meer, is. Dag in dag uit, week in week uit, jaar in jaar uit? En dan komen er nog veel meer schrikbeelden op mijn netvliezen. Straks krijgt hij zweetvoeten en op allerlei ongewenste plaatsen haar, moeten we hem gaan scheren en okselfris geven en meer van die dingen................
Ik vind dat verschrikkelijk moeilijk en vind het heel beangstigend. Als hij overlijd zal het verdriet onbeschrijfelijk zijn, maar ik vraag me wel eens af of het meer pijn zal doen dan het zien van dit bestaan.
Zou hij het leven missen?
Ja ja, mijn jongetje wordt bijna 10!
We zijn weer op een paar verjaardagen van nieuwe 10-ers geweest. Hele kereltjes en meiden al en toch ook nog wel klein met lego en toch nog wat playmobiel of poppenhuisspulletjes en andere cadeaus .........Ik vind het altijd wat moeilijk, die verjaardagen van kids uit 1998.
Maar, toch kunnen we zeggen dat we al met al een rustig jaar hebben gehad. Bram is met de jaarwisseling uit het ziekenhuis gekomen en ondanks een hele batterij medicatie en met name -pammen, heeft hij eigenlijk alleen maar de poliklinieken bezocht. Zelfs de verkoudheden vallen me dit jaar erg mee.........
De stiripentol (in combi met de NVS) heeft hier de grote verandering gebracht en we lijken nu zelfs pijnloos van de meeste pammen af te geraken (op de frisium na). De Nitrazepam is al 3/4 er af en de diazepam er helemaal af!! Statussen hebben we zo nu en dan nog wel, maar hij komt er zelf over het algemeen uit.We zijn nu op een punt dat we de medicijn doos nog iets willen opruimen, maar genoegen nemen met hoe het nu gaat. Over het algemeen heeft Bram 3 TC's per dag, Standaard bij/na het opstaan en het naar bed brengen en ergens midden op de dag. Als hij een hele drukke dag heeft met veel wandelen ed. zijn het er maar 2.
Ook dat gedoe met die lampen beginnen we ons bij neer te leggen (daar komen over het algemeen die 3 aanvallen van). Het zij zo. Als ik terug denk aan 1,2,3 jaar geleden, hebben we een hele hoop winst en daar gaat het toch om.
Verder na meer dan een jaar ploeteren toch bijna alle wensen die we bij de gemeente hadden liggen, na twee afkeuringen, nu toch werkelijkheid! Een verbouwing van de garage, een X-Y lift systeem, een hoog/laag bad, een o-pair fiets, een oprijplaat en aankleedkussen voor een bus.............Dat is toch ook een hele opsteker. We zijn echt enorm bevoorrecht!
En toch, ik baal er verschrikkelijk van, maar ik blijf een beetje hangen in melancholie. Ik blijf het verschrikkelijk moeilijk hebben met het leven van Bram zoals het is. Natuurlijk is hij lief, hij doet nooit iets stouts of expres.
Maar daar zit het 'm ook net in, hij doet niets. Interesse in rammelaars heeft hij ook al bijna niet meer, hij gooit alleen maar weg. Hij zit en ligt en zit en ligt en ligt nog een beetje meer. Kijkt wat rond, geeft heel soms een kraai en dat is het dan.
Hij eet en hij drinkt (of niet, maar dat is met de PEG ook opgelost) en wacht tot het volgende moment dat er weer iets gebeurd. Dat iemand langs loopt en een aai over zijn bol geeft of even bij hem gaat zitten, of gaat wandelen, of hem onder de douche of in bad doet, een schone luier of eten. En echt wachten doet hij ook niet. Het is meer van het is zoals het is en het komt zoals het komt. Geen wensen en geen verlangen, lijkt het wel. Hij klaagt of huilt nooit meer. Werd ik vroeger gek van al het gehuil, nu kan ik zijn eten vergeten of hem vergeten en hij zal geen kik geven. En of ik het nu ben of de PGB-er of iemand op straat, het maakt niets uit, de zelfde reactie........
Persoonlijk vind ik dat zo'n verdrietig bestaan. Gaat dit zo door tot hij 30-40-50 of zelfs meer, is. Dag in dag uit, week in week uit, jaar in jaar uit? En dan komen er nog veel meer schrikbeelden op mijn netvliezen. Straks krijgt hij zweetvoeten en op allerlei ongewenste plaatsen haar, moeten we hem gaan scheren en okselfris geven en meer van die dingen................
Ik vind dat verschrikkelijk moeilijk en vind het heel beangstigend. Als hij overlijd zal het verdriet onbeschrijfelijk zijn, maar ik vraag me wel eens af of het meer pijn zal doen dan het zien van dit bestaan.
Zou hij het leven missen?
Abonneren op:
Posts (Atom)