zaterdag 30 november 2019

#NEAM19 - Waar zijn de mannen in de verhalen?


Waar zijn de mannen? Die vraag kreeg ik vandaag. Ik geloof dat ik ook nauwelijks de vader van Bram heb genoemd. Het aantal mannen dat zich laat horen over de zorg voor hun kind is klein, maar dat betekent niet dat ze niet meezorgen. Ze zijn er zeker wel en helpen mee, maar meestal niet in beeld met een grote mond om de zorg te hervormen. 
ZEVMB kinderen zijn vaak al na de geboorte ziek. Op dat moment hebben de moeders vaak nog verlof. Veel ouders proberen te blijven werken, maar stranden in de veelheid van het zorgen, het enorme slaapgebrek en alle afspraken die afgelopen moeten worden. Allebei vrij nemen gaat niet, allebei zorgen werkt ook vaak niet, allebei niet werken is ook een probleem. De schoorsteen moet wel blijven roken. Maar dat betekent niet dat de mannen die blijven werken, niets doen. 
Bij ons is Alfred inmiddels meer 'moeder' voor Bram dan ik. Voor mij is Bram werk geworden. Eigenlijk vanaf het moment dat hij niet meer op schoot kon en me te vaak een kaakslag geeft. Maar ook omdat ik alles voor hem regel, zaken op elkaar afstem, zorg dat hij eten, drinken en zijn medicijnen krijgt, ik doe de voorraadbeheer, plan de afspraken, doe zijn PGB administratie en vul alle formulieren en verantwoordingen in, ontvang en spreek met leveranciers, plan het onderhoud en de leveringen en zorg dat Bram in goede conditie blijft. Een beetje meer medicatie, een zalfje op een doorligplek, 's nachts naar hem toe om hem goed te leggen of te draaien. Allerlei zaken die moeten om zijn kwaliteit van leven te bewaken. Zelfs de wandeling en een fietstocht voelt als ik heel eerlijk ben, vaak als een moetje. Dat is de verdrietige keerzijde van 21 jaar lang dag en nacht zorgen voor je kind. 
Alfred, die een andere rol heeft in de zorg voor Bram, heeft dat gelukkig niet, dat gevoel van moeten. Hij heeft jaren, gedurende de week in Zwitserland gewerkt, maar kwam elk weekend thuis. Hij hielp dan met plezier in de avond de kinderen naar bed brengen. Ook Bram, net als de andere twee kinderen, kreeg wat extra aandacht, een grapje en de kietel dood. Tegenwoordig werkt hij thuis. Op zondag krijgt Bram standaard een uitgebreid bad en scheert hij hem nat met schuim en mes. Ze gaan fietsen of wandelen en hij geeft hem ook vaak zijn eten. Verschonen en in bed leggen doen we samen. Alfred en Bram genieten oprecht van het contact dat ze samen hebben. De onderonsjes en grapjes die ze samen hebben zijn ook echt bijzonder. Ik zou er jaloers op kunnen zijn, maar dat ben ik niet. Ik geniet enorm als ik die twee samen zie en ga met een gerust hart de hort op als pa de zorgen op zich neemt! Ik ben oprecht heel blij dat we het tot zover gered hebben samen en elkaar blijven aanvullen. We geven elkaar de ruimte, maar doen alle lastige dingen altijd samen. 
Achter iedere iedere vrouw die de zorg probeert te veranderen staat een geweldig lieve man!


Geen opmerkingen:

Een reactie posten