Vanavond was het beslist even aanpoten. Normaal gesproken verzorgen Alfred en ik Bram 's avonds samen tenzij een van ons er natuurlijk niet is. En Alfred was er vanavond niet. De komende tijd niet zelfs.
Wanneer je jonge kinderen hebt, vergeten mensen vaak te leven. Met een gehandicapt kind is dat in het kwadraat het geval. Je wordt helemaal in de zorg gezogen die dag en nacht door gaat. Op een gegeven moment ben je zo moe en zo verdrietig dat je nauwelijks de deur nog uit gaat. Je hebt het gevoel niet mee te kunnen doen. Op feestjes heb je eigenlijk niets leuks te vertellen en je voelt zelf ook wel dat je de sfeer bedrukt met al je zware gedachten. Het is de kunst uit dat dal te krabbelen en iets te vinden dat je hart sneller laat staan.
Voor mij is dat mijn strijd om de kwaliteit van leven en van sterven te verbeteren door het bespreekbaar te maken. Ik kan daar hele dagen mee vullen en stapje voor stapje zie ik beweging ontstaan. Alfred zoekt het meer in andere uitdagingen. Het zweefvliegen, maar nog meer het zeilen. Alfred heeft inmiddels al zijn papieren om overal te mogen varen. Wij noemen hem kapitein op het droge. Om de volgende stap te maken in zijn opleiding moet hij zeemijlen maken.
Vandaag is hij vertrokken naar Las Palmas om aan boord te gaan van een bijzonder zeilschip waarmee hij zo snel als de wind hen brengt naar de Caraïben gaat varen. Dat wordt 3 of 4 uur op en af om als een geoliede machine de klok rond varen. Ik twijfelde even. Ben ik nou een saai mens dat ik daar niet aan moet denken, of heb ik gewoon niet zo'n last van een midlife crisis waardoor ik gewoon enorm kan genieten van een korte break met een van mijn kinderen. Ik ben er nog niet helemaal uit.
Het aller belangrijkste lijkt mij dat we elkaar de ruimte geven om te doen wat ons hart ons ingeeft. Als Alfred straks dol gelukkig thuis komt en zichzelf weer bewezen heeft dat hij er nog toe doet en een echte zeebonk is, kan hij straks weer een hele tijd zonder mopperen helpen met luiers verschonen, flesjes maken, Bram in bad doen, gras maaien en wasjes draaien.
En wie weet, komt die aangepaste boot ook ooit nog en varen we als de andere twee het huis uit zijn, samen met Bram alle wereld zeeën af achter het mooie weer aan. Een mens moet iets te dromen hebben toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten