#NEAM19 - Mijn 'waarom'

Het voelde als een gewone vrijdag, vandaag. Joos naar school, Max achter de playstation omdat hij donderdag zijn laatste tentamen heeft gehad, de hond snurkend in de mand. Alfred deed iets met het blad en is druk met de voorbereidingen van zijn vertrek. Medewerker over de vloer om Bram voorzichtig wakker te kussen en klaar te maken voor paardrijden en daarna door naar de dagbesteding, Bram zijn lunch en tas klaar voor vertrek, medicijnen op en mee, een doekje over het aanrecht maar verder geen zin. Boodschappen doen, bedenken wat we moeten eten, pakketje aan de deur. De een maakt een boterham, de ander pakt iets lekkers, kopje koffie, oké ik pak het zelf wel, een fles, de telefoon, nog een telefoontje, brieven schrijven, reageren op vragen, met de hond naar de bus lopen om preoperatieve-info voor Bram op te sturen, bespreking, als een speer weer terug, mail checken, Bram zijn bus terug...

En toen wilde ik heel even iets doen aan de website van 2CU, niet de nieuwe, (die geeft me hoofdpijn en daar wil ik voor naar een onbewoond eiland worden verbannen om hem af te kunnen maken), maar de oude. Ik logde in en trof daar een berichtje dat mij diep ontroerde en de rest van de dag bezig hield.

Ik doe wat ik doe en kan wat ik kan. Gaandeweg hoop ik dat het me lukt om iets wat mij/ons overkomen is om te zetten in iets wat zin heeft en waar anderen wat aan hebben. In mijn gedachte hoop ik dat ik een hand uitsteek om mensen voorzichtig mee te nemen door de complexe werkelijkheid die voor ze ligt. Ik probeer daar zo open en eerlijk mogelijk in te zijn en hoop zo een steen in de rivier te verleggen waardoor hij toch net even anders gaat meanderen. Soms ontvang ik berichten die zich tegen me keren van mensen die anders in de zorg en het leven staan. En dan wens ik dat al deze gedachten ooit in balans naast elkaar mogen staan. Voor mijn man en kinderen is het soms bikkelen, want tussen wat echt moet en Bram vul ik inmiddels heel veel op met wat ik wil.

Het is bijzonder hoe een berichtje je kan raken en je kunt voelen dat je even heel stil wordt. Terwijl er tanen over mijn wangen liepen, las ik hoe je geheel ongemerkt kunt helpen en ondanks alle verdriet, toch net dat verschil kunt maken. Ik las het voor aan mijn gezin. Ze begrijpen het, dat is waarom...