#NEAM19 - Een gaatje

Uitval preventie gefixt! Toch?

Inmiddels zijn we alweer 2 weken verder. Ik moest even zoeken wat ik vanavond als onderwerp zou kiezen toen het zichzelf aandiende. Het ziekenhuis belde, Bram heeft een gaatje en de tandarts wil hem onder narcose behandelen en wil een risicoprofiel maken...

Voor het eerst in 20 jaar heeft Bram werkelijk een gaatje in zijn volwassen gebit. Zijn melktandjes waren een drama, daar vielen de gaten in terwijl je er naar keek. Uiteindelijk zijn we met hem naar een tandarts in Amsterdam gegaan die om al zijn tandjes en een deel van zijn kiezen kunststof witte kroontjes heeft gezet. Het was een schat van een tandarts die Bram met Ketamine in zijn eigen praktijk behandelde. Jammergenoeg werd zijn epilepsie te complex en konden we daar niet meer terecht.

Sindsdien gaan we 2 keer per jaar naar een gespecialiseerde tandarts bij een instelling. Ik vind het heel knap wat ze kunnen zien in zijn mond, en hoe ze met de haak wat plak en tandsteen weghalen en kunnen beoordelen hoe het er bij ligt. Terwijl wij, Alfred, een assistent en ik, Bram in de houdgreep houden, doet Bram alsof hij door ons gemarteld wordt, heeft een blok in zijn mond en is echt beren sterk. De tandarts prutst wat, de spanning stijgt, ze roept iets wat heel erg als een echte tandarts klinkt met letters en cijfers en zegt dan in het heetst van de strijd, als we hem echt bijna niet meer kunnen houden...Klaar! Maar dit keer volgde: hij heeft een gaatje. Boven achterin..

Dat is niet verrassend gezien de manier waarop wij moeten poetsen, maar het is wel slecht nieuws. De laatste narcose ging echt niet goed en hij zal onder narcose moeten. Niets doen is geen optie. Het heeft lang geduurd voordat we opgeroepen werden om op het spreekuur te komen van de anesthesist en ik heb eigenlijk helemaal geen zin om naar dat spreekuur te gaan. De vorige staat me nog vers in mijn geheugen. Het ontbreken van de noodzakelijke hulpmiddelen om hem te verzorgen, ik noem een passend bed, een tillift, maar het aller lastige was het gebrek aan kennis van zijn ziektebeeld en de gevolgen en keuzes die daar bij horen. Bram moest bij het preparatief onderzoek zijn, maar ze hemmen hem nog geen seconde aangekeken of aangeraakt. En dan de eindeloze lijsten die we moesten invullen:

"..heeft u een beklemd gevoel of pijn op de borst, bent u kortademig bij inspanning, heeft u last van een hernia, heeft u pijn in uw rug, drinkt u alcohol, gebruikt u drugs, kunt u zelfstandig eten en naar het toilet, kunt u zichzelf aankleden, rustig lopen, de vaatwasser uitruimen, joggen, bent u sportief, heeft u last van vermoeidheid, gewrichtsklachten, spierpijn, ..." en de lijsten gaan maar door.

Over het algemeen is men onvermurwbaar, maar gelukkig waren ze ontvankelijk voor mijn voorstel. Eerst alle info doornemen die al beschikbaar is en dan telefonisch overleg over de complicerende factoren en hun bedenkingen. Pas daarna eventueel toch naar het ziekenhuis komen voor een preparatief onderzoek om alle vinkjes te kunnen aftikken.

Ik hoop eigenlijk dat als het idd door kan gaan dat ze ook vast vooruit denken en al zijn verstandskiezen checken. En ze dan of weg halen, of alle achterste kiezen trekken zodat er ook ruimte is om door te kunnen komen. Maar een narcose, epilepsie en Bram is een hele spannende uitdaging, het is jammer dat het nodig is...