Ik las ergens een oproep om deel te nemen aan een onderzoek naar het functioneren van de WMO in onze gemeente en omdat wij tegen zo'n dikke muur opbotsen telkens weer, heb ik mijzelf opgegeven. Ik probeer zoveel mogelijk aan dit soort dingen deel te nemen. Mijn vader heeft mij van jongs af aan geleerd: als je kritiek wil hebben moet je ook mee willen werken aan de oplossing. Kritiek heb ik regelmatig, dus ik ben vanavond ook weer naar het gemeentehuis getogen.
Het was een gemêleerd publiek. Ik was de enige 'vertegenwoordiger van' aanwezig. De rest was zelf ervaringsdeskundige. Een paar leuke frisse meiden, wat oudere dames en ook een paar dames waar ik het echt mee te doen had, maar allemaal mensen die bereid zijn om op een vrije avond naar het gemeentehuis te komen om hun beklag te doen over wat er allemaal mis gaat. Allemaal Don Quichottes roepend in de woestijn.
Bij elkaar opgeteld was het een treurig relaas van een gemeente die totaal respectloos omgaat met haar burgers met complexe zorgvragen en hun gezin. De WMO is slecht vindbaar en niet te bereiken. Het onderdeel hulpmiddelen kwam kwalijker uit de bus dan ondersteuning, maar beide groepen ploeteren. En daarbij wordt nimmer gevraagd aan haar burgers of zij zich gezien voelen en of het een beetje lukt om te participeren in onze gemeente. Een lang verhaal kort, de WMO stond vreselijk in zijn hemd. De aanbesteders waarvan ze altijd beweren dat die met zorg zijn gekozen, overigens ook. De verhalen warenstuk voor stuk hemel schreiend.
We waren met het naar buiten gaan allemaal benieuwd of het dit keer wat gaat opleveren. De dame die er zat vanuit de gemeente om te luisterenen en aantekeningen te maken, werd gevraagd in ieder geval voor een aandoenlijk lief dametje die heel hard ondersteuning nodig heeft, wat hulp te regelen. Zelfs voor dit dametje wilde ze niet zeggen: 'dat doe ik!' Nee, al wat ze kon uitbrengen was: 'ik zal eens kijken...'
Wij gingen met zijn allen wat balorig naar buiten, onze meest hilarische ervaringen aan elkaar vertellend. We sloten af met de gedachte dat een gemeente die zo druk in de weer is met zonnepaneel en windmolens, al deze Don Quichottes dolend en roepend in de woestijn toch wel moet opvallen.
Maar zeg nou eerlijk, je schaamt je ogen toch uit je kop? Het kost kapitalen, maar daar ziet de burger maar bar weinig van terug. Ze doen net alsof we allemaal om een Ferrari vragen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten