Toen ik vanmorgen vroeg, met mijn kopje koffie achter mijn laptop dook om mij weer druk te gaan maken over het zorgkantoor dat maar steeds zijn beloftes niet na komt, zette ik de nieuwe potcast aan van 'de potcast serie levensverlies' een organisatie dat nu al 11 prachtige potcasts gemaakt heeft. Deze laatste komt heel erg dicht bij en heeft in mijn ogen een gouden randje!
Het gaat om de potcast van Angela. Moeder van Meira. In haar eigen woorden beschrijft zij ook pijn, verdriet en angst. Ht verdriet waar ik al jaren aandacht voor vraag, het verdriet waar ik al heel lang bang voor ben. Iets wat mij enorm bezig houd en wat ik van hoop dat ooit gehoord wordt. Toen Bram 5 was had je SOS MIES, een forum voor ouders van kinderen met een niet of moeilijk instelbare epilepsie, ik geloof dat ik er al over vertelde. Ik kwam daar doordat ik aan een documentaire had meegewerkt. Het was 2004 of 2005. Mijn coming out. Ik maakte mij grote zorgen over de kwaliteit van leven van mijn kind, zijn toekomst en ons als gezin. Het verbaasde me gewoon enorm dat ik het wel mocht hebben over al zijn zorgvragen, maar nooit over mijn zorgen.
Op SOS MIES waren velen geschokt door mijn houding ten aanzien van het leven van Bram. Er waren er bij die zich afvroegen of ik wel van hem hield, dat weet ik zeker. Ik ben blijven vertellen over mijn gevoel, mijn zorgen en mijn wanhoop en na verloop van tijd kreeg ik berichtjes van ouders die ook zo over het leven van hun kind dachten, maar het niet hardop durfden uitspreken. Voor mij is dat na zoveel jaren, heel veel interviews op radio, televisie en in bladen of de krant, niet meer lastig, mijn verdriet en angst voor de wijze waarop hij zal sterven zijn nog altijd even groot.
Met Angela heb ik toen zij zich zorgen begon te maken over de kwaliteit van leven van haar dochter veel gesproken. Zij was zo stoer om toen ik werd gevraagd iets te zeggen bij nieuwsuur, dat met mij te doen en te vertellen over haar wens voor haar dochter. Meira is niet heel lang daarna overleden. Hoe dat is gegaan verteld ze in deze potcast. De weg er naar toe, het afscheid en hoe zij nu haar leven opnieuw aan het vormgeven is. Ze zegt prachtige zinnen en hele mooie dingen in de potcast.
Ik zou het heel fijn vinden wanneer een ieder die mij dierbaar of op wat voor manier dan ook verbonden met mij voelt, de moeite wil nemen naar deze potcast te luisteren. Ik denk dat men beter zal begrijpen waarom ik ben zoals ik ben en leef zoals ik leef. Wat mijn drijfveer is om zonder anderen te willen kwetsen of belasten, te blijven vechten voor een humane dood voor wilsonbekwame mensen. Ook zij verdienen het, wanneer hun gezin dat altijd goed voor ze heeft gezorgd, aangeeft dat het tijd is om losgelaten te worden, zij humaan en pijnloos kunnen sterven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten