 |
| Door er op te klikken wordt hij leesbaar! |
Vandaag is de dag van de rechten van het kind. Ik kijk naar mijn kinderen en vraag me af wat hun rechten zijn. Op televisie is er veel aandacht voor kinderen die mishandeld worden door hun ouders. In elke klas zit er minimaal 1 kind dat wordt mishandeld. Je kunt er met je verstand niet bij.
Ik weet dat er ook verwacht wordt dat er veel mishandeling is van mensen met beperkingen en ik moet toegeven dat ze ook wel heel kwetsbaar zijn. Met het zorgen voor Bram ervaar je heel veel momenten waarop je merkt dat hij enorm kwetsbaar is. Niets gaat vanzelf, hij werkt nooit mee en heel vaak tegen, dus je moet zelf heel veel geduld opbrengen en altijd voorzichtig en alert. Want al houd ik zielsveel van mijn hele lieve kind, ook ik trek soms net even te hard aan zijn mouw, waardoor zijn arm toch iets van een ruk krijgt en ik geen idee heb of het pijn doet. Om hem aan te kleden, rol ik hem door zijn bed van zij naar zij. Hij wil het niet, maar het moet, ander krijg ik hem niet gekleed. Ik poets zijn tanden en hij verzet zich met hand en tand. Zijn pillen gaan er gewoon in, want dat moet. Ik ga met hem wandelen er geef een enorme ruk aan zijn stoel als hij achter een steen blijft hangen, Bram schud alle kanten op en moet vreselijk lachen, maar het komt voort uit frustratie, dat geruk en getrek...
Ik kan legio momentjes opnoemen waarop mijn zorg of die van Alfred of van de kinderen, toch voor Bram misschien even niet zo fijn zal zijn. Ik kan me dan ook voorstellen dat er ouders zijn die met een kind zo kwetsbaar geheel onzorgvuldig omgaan. Maar hoe maak je dat zichtbaar? En belangrijker, hoe los je dat op?
In het nieuwe jaar gaat de nieuwe Wet Zorg en Dwang in en men hoopt daarmee mensen meer alert te maken voor wat men doet met het zorgen voor gehandicapten. Opsluiten in een bed met hekken, vastzetten in een rolstoel op de rem, vastbinden in bed, opsluiten op een kamer, voorbeelden zijn er legio. De gedachte achter de wet is een goede, maar of het meer gaat toevoegen in het leven van mensen zoals Bram? Meer bureaucratie, dat is zeker. Zonder al dat getrek, deze dwang, hekken en riemen lukt het ook niet, dat weet ik wel heel zeker.
Ouders, medewerkers, we zijn niet heilig. Als we om hulp vragen, dan heeft dat een reden. Ik vind het ook dood normaal dat men zich direct realiseert dat we dat nodig hebben als er om hulp gevraagd wordt en niet afgewacht of gezegd: "kijk het nog even aan". Ook ik ben wel eens onzeker en vraag me af of ik dingen wel handig doe. En ook ik sta dan in tranen... Het is soms f*cking ingewikkeld en zwaar. Probeer maar eens een Bram in alle rust snel te verschonen omdat hij net voor vertrek alles onder gezeken heeft. Tildoek, jas, shirt, hemd, onderbroek en lange broek! Of om een luier om te krijgen bij een jonge man (!) en ook nog ergens op tijd te komen. Was handjes werken niet en meewerken zoals buigen en strekken, doet hij ook niet! Die anatomie, en rust die moet je leren. Die ruimte om te laat te komen, die moet je pakken, ook al doet het commentaar pijn. Het is raar dat men denkt dat een ieder dat ten alle tijde vanzelfsprekend kan. Ouders, zorgverleners, wie dan ook.
Als zo'n WZD medewerker nou eens niet komt keuren, maar de tijd neemt om te luisteren. En als ze nou eens aandacht besteden aan juist dit soort zaken en helpen daar oplossingen voor te zoeken, en ondersteuning bij te geven, dan zou zo'n wet nog helemaal niet zo verkeerd zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten