maandag 20 november 2017

19. De pineut


#facingfacts
Wij hadden een rare afspraak bij de arts die de longontsteking van Max serieus zou nemen. Waarom we in vredesnaam gekomen waren. Nou omdat ik het fantastisch vind om eindeloos in een wachtruimte te zitten op zondag middag met een ziek kind tussen allerlei koortsige hoestende mensen, zoiets?

Twee weken zorgen voor een kind dat steeds weer ziek wordt als de kuur voorbij is, last van zijn longen heeft, school mist en nog lang niet beter is. Alle irritatie en stress die ik al jaren voel komt weer boven. Het niet serieus genomen worden, het geen aandacht hebben voor onze zorgen, het niet kunnen inschatten dat wij al heel vaak gelijk hebben gehad en erger hebben voorkomen. Het al jaren zorgen voor een kind waarvan men mij keer op keer wilde overtuigen dat we het niet zo negatief moesten zien, maar wel degelijk erger ziek bleek te zijn dan wie dan ook wilde zien of toegeven.

Hoe komt het dat we ons niet meer beseffen dat een zieke iemand is van vlees en bloed, een kind van bezorgde ouders, ook een radar is in een gezin dat daardoor niet goed kan functioneren? Max wordt heus wel beter. Misschien kost het hem zijn schooljaar, hij is namelijk ook al niet naar school geweest omdat hij op zijn stuitje is gevallen, maar dat hopen we natuurlijk niet. Beter worden is meest belangrijk.

Hij ging uiteindelijk slapen met maar een heel klein beetje verhoging. Terwijl wij in het ziekenhuis aan het wachten waren heeft Bram heerlijk gebadderd en gefietst. Vandaag waren alleen de honden de pineut. We zullen zien wat morgen ons weer brengt...

#NEAM17


Geen opmerkingen:

Een reactie posten