Het zit er weer op, November Epilepsy Awareness Month 2017 De ene dag ging het makkelijker dan de ander, soms was het nachtwerk, maar ik ben toch weer blij dat ik het volbracht heb, elke dag, dertig dagen lang, een stukje over ons. Wat een dierbare reacties, echt bijzonder fijn!
Ik voel mij vaak eenzaam en geïsoleerd, domweg omdat het lastig is om weg te gaan, maar ook omdat mijn leven zo anders is dan ik mij voorstel dat dat van jullie is. Maar jullie hebben mij zoveel terug gegeven!
Van mijn vrienden met gehandicapte kinderen hoor ik vaak dat ze trots zijn op hun kinderen, dat ze blij zijn dat hun kind gelukkig is, dat het kanjers zijn en echte vechters. Ik respecteer dat oprecht en het ontroert me, maar tegelijk denk ik zelf daar soms heel anders over zoals jullie weten. Het was fijn om mijn gedachten eerlijk te delen en desondanks zoveel respect van jullie te voelen.
Van mijn vrienden die geen gehandicapte kinderen hebben dacht ik dat ze het misschien heel lastig zouden vinden. Voor het derde jaar dertig dagen lang verhalen over Bram, ons verdriet en de strijd die we telkens weer moeten leveren. Maar niets is minder waar. Jullie reacties zijn hartverwarmend lief en daar wil ik jullie voor bedanken. Dat is heel fijn om te voelen!
Onderaan een foto en gezegde, beiden belangrijk voor mij. De foto omdat het een van de dingen is die ik graag doe als ik mij kan en wil afsluiten voor alle sh*t die zich hier altijd blijft opdringen en het gezegde omdat deze als levensmotto mij prima door dit leven helpt.
Lieve allemaal, tot volgend jaar!
#facingfacts: geluk is de kunst een boeket te maken
van de bloemen waar je bij kunt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten