21. Aandacht

#facingfacts

Vandaag kregen we de aandacht waar we zo naar snakten. Gelukkig kon ik alles weer laten vallen en met Max naar het ziekenhuis omdat Alfred thuis is om telkens alle ballen op te vangen. Via een legertje bevriende artsen (uit het buitenland) werden we gesouffleerd wat we moesten zeggen en vragen.

Met Max ging het sinds vrijdag niet slecht, maar ook nog steeds niet beter. Dat kon verschillende dingen betekenen. Sommige daarvan niet ernstig, maar wel langdurend, maar andere scenario's ook heel ernstig. Dat is waarom je dingen wil weten en boos wordt dat anderen dat niet willen. Bloedwaarden, foto's, een echo en misschien zelfs een CT. Maar tot nu toe was er niets van dat alles, alleen een snelle CRP, een hartslag en temperatuur. En die ene foto van in het begin.

Bij Bram wil ook niemand meer weten wat er met hem is. Interesse daarvoor is echt al heel veel jaren geleden gestopt. Ik denk dat t was toen hij een jaar of zes was en niet meer vooruit ging in zijn ontwikkeling maar achteruit. Vanaf dat moment moesten wij het initiatief nemen. Telkens weer.

Maar Max is niet Bram. Max is een jonge man met een toekomst, die een hele nare longontsteking heeft, heel veel dagen school mist en zich dat niet kan permitteren en een vader en moeder heeft die zich zorgen maakt. Meten is weten!

Ook bij Bram zouden ze moeten meten om te weten. Niet voor Bram, daar hebben ze gelijk in. Maar wel voor andere kinderen zoals hij die elke dag geboren worden helaas. Men staart zich blind op de diagnose, maar heel veel van zijn ongemakken hebben te maken met zijn onmogelijkheden. Het niet kunnen bewegen en belasten en goed aansturen van zijn spieren heeft grote gevolgen voor een heleboel processen in zijn lijf. Gevolgen die alle (Z)EVMB hebben, maar niemand opschrijft.

Bij Max hoefde ik daar niet meer voor te strijden, het werd nu opgepakt. Aangekomen in het ziekenhuis konden we direct door om bloed te laten prikken en foto's te laten maken. Met een lekkere cappuccino en een broodje bal voor Max (yes, calorieën!!) was de tijd die we moesten wachten snel voorbij.

Hij heeft geen vocht in zijn longen, de ontsteking zakt heel langzaam, maar wel, herstel zal lang duren, maar komt goed! Hij is allergisch voor de AB (heel vervelend want het is breedspectrum), maar niet onoverkomelijk. Bij koorts mogen we direct doorlopen en hoeven we niet meer alle hordes te nemen die men heeft opgeworpen voor mensen die misbruik maken van de spoedpoli en het aller slechtste in sommige (huis)artsen naar boven halen. Max wordt weer beter!

Ik hoop dat men nu wel een notitie maakt en onthoud hoe het blazen in de cacao op een toetje kan resulteren in een chemische longontsteking en heel veel problemen.