 |
| #facingfacts |
En tussen al dat geweld van die mannen hobbelt mijn meisje, mijn Floris Nightingale. Klein is ze niet meer, jong wel, maar je zou het soms niet zeggen.
Ze kan mij de oren van mijn hoofd kletsen over filmpjes, kleding of spullen voor haar kamer. Het moet altijd anders, beter mooier, groter. Ze legt de lat hoog en niet alleen voor zichzelf. Ze is eigenzinnig en soms woest irritant, maar als het moet of als ik het vraag helpt ze altijd.
De afgelopen tijd ging het zelden over haar en wel over haar broers en dat is voor een puber best lastig. Zij moest naar school terwijl wij het ogenschijnlijk heel gezellig hadden thuis waar niks moest en Max* de hele dag op de bank mocht hangen. En toch heeft ze niet geklaagd of gezeurd, fietst ze elke ochtend dat takke eind naar school en 's avonds laat terug door het pikkedonker, alleen, op dagen dat ze normaal met Max fietst.
Haarfijn voelt ze aan wanneer ze wel en niet moet jammeren. Natuurlijk is haar timing wel eens heel irritant en hebben we samen enorme mot omdat ik vind dat ze niet zo jaloers moet doen, maar nooit als het echt niet kan. Ik vind het bijzonder en dat mag ook wel eens gezegd worden!
XX Lief mooi kind!
*Max kreeg alweer een nieuwe kuur antibiotica én prednison omdat het weer niet goed ging...
#NEAM17
Geen opmerkingen:
Een reactie posten