18. Alle rode vlaggen wapperen...

#facingfacts

Het is grauw, donker weer en Bram is niet vooruit te branden en ik geef toe, ik vind het prima. Ik sprak een bevriend longarts en die maakt zich zorgen om Max en wil eigenlijk dat we vandaag nog een long-echo laten maken om uit te sluiten dat de prednison pusvorming in de empyeem maskeert. Anderhalve dag na de laatste prednison pil heeft Max nl alweer koorts en er is naast nog steeds ruis onderin zijn linker long, een oorontsteking bijgekomen. Max heeft nu 2 antibioticum kuren gehad en is met een derde begonnen en heeft een snelle hoge ademhaling en een snelle hartslag en is in twee weken tijd tien kilo afgevallen. Hij adviseert me niet afgewachte en naar de spoedpost te gaan van het ziekenhuis.

Ik heb wat heen en weer ge-appt en gebeld, maar in ons ziekenhuis zitten de spoedpost en de huisartsenpost bij elkaar en je moet altijd via de huisartsenpost en die wil dat we wachten tenzij hij kortademig is met intrekkingen, overgeeft en huidafwijkingen vertoont. Dat doet hij niet want hij heeft weer een nieuwe prednisonkuur gekregen en dat is het mooie van prednison. Je knapt enorm op, ook als je eigenlijk helemaal niet opknapt en nog steeds erg ziek bent. Dat hoeft niet, maar je kunt je dus blijkbaar enorm vergissen.

Wanneer een dokter mij zegt dat we het even aan moeten kijken, moet ik altijd denken aan de maandagochtend dat Bram met zijn epilepsie begon. We belden de eerste hulp omdat hij zo vreemd bleef doen en wij bezorgd waren. De kinderarts vertelde ons dat we het even moesten aankijken en donderdag welkom waren op zijn spreekuur. Je bent diep ongerust en niemand neemt het serieus. Voor Bram hebben we die middag terug gebeld om te melden dat het ons niet kon schelen dat hij dacht dat het wel mee zou vallen en dat we er aan kwamen.

Die zelfde arts heeft ons nog veel vaker domme dingen verteld om ons gerust te stellen. Waarom artsen dat doen weet ik niet. Ik denk dat ouders helemaal geen behoefte hebben aan verzachtende woorden die niet waar zijn. Slecht nieuws is niet leuk, maar de realiteit is wel waar we mee verder moeten. Uiteindelijk, toen we allemaal van de situatie van Bram doordrongen waren, mochten wij met Bram gelukkig de huisarts en spoedpost overslaan en altijd bij een 'onderbuik gevoel' direct de kinderarts bellen. Overdag, 's nachts, het weekend en ook als Sinterklaas komt.

Maar Max is geen Bram, dus moeten we het weer 'even aankijken'. Dit keer maak ik me niet genoeg zorgen om tegen alle protocollen in te gaan, maar alle rode vlaggen wapperen.

NEAM17