Toen ik in verwachting was van Max, was ik gesloopt. Nachten werden doorwaakt met aanvallen en huilbuien van Bram en ook zorgen over zijn toekomst. Het was ingewikkeld om zijn moeder, maar ook zijn zorgverlener te zijn. Ik had mijn baan op moeten geven en Alfred hield de schoorsteen rokende. Zo goed en zo kwaad als dat ging, want ook zijn nachten waren kort, zijn dagen lang, mede door eindeloze files van west naar oost en reorganisaties drukten op zijn schouders. We waren voordat Bram werd geboren verhuisd, dus er waren ook geen vrienden of familie in de buurt, ik stond er helemaal alleen voor. Dat was eenzaam en ik was moe en na 2 jaar eindeloos veel poli-bezoeken en ziekenhuisopnames, in verwachting van Max, niet wetende of wij daar verstandig aan deden. Een soort Russisch roulette.
Alfred kwam 's avonds met een hele andere energie thuis dan ik. Hij kreeg elke tegenslag uit tweede hand te verduren, had afleiding op zijn werk en leuke uitdagende opdrachten. Het contrast tussen ons toch al verschillende karakter, werd groter en groter. Ik als enorme aangespoelde zeekoe met makkelijk zittende mee-groei-broeken en aangekoekte resten op mijn kleding van een dag zorgen en hij strak ik pak vol nieuwe leuke verhalen uit de stad. Mijn stad! Hij wilde naar oost NL, vlakbij zijn roots....
:(Gevolg was dat hij een hele leuke pappa was voor Bram en ik zijn wat slovende zorgverlener.
Een (heel) lang verhaal kort, mijn weg terug heb ik heus gevonden. Max maakte het begin wat spannend, maar deed het goed, zijn stemmetje en gezelligheid waren een genot, maar ook een scherp contrast met Bram. Ik leerde hoe zeer je van een kindje kunt genieten en hoe simpel het kan zijn om ze te laten groeien en bloeien! Alfred zag dat anders, zo'n kleine drammerige wurm en zodra hij thuis was ontfermde hij zich over zijn vriendje Bram en gaf mij daarmee tijd en ruimte om mij volledig te richten op Max.
In die tijd maakten wij ons weliswaar zorgen om Bram, maar met voortschrijdend inzicht weten we nu dat het zijn beste jaren waren. Hij maakte goed contact en ontwikkelde zich toen nog langzaam maar gestaag. Een aantal van de dingen van toen zie je als de epilepsie wat afzwakt nog steeds bij hem terug. Zo kan hij nog steeds van een vorkje brood happen en drinkt hij zelfstandig zijn fles. Op héle goede dagen, pakt hij zomaar dingen van tafel!
Maar ook die band met Alfred is hij niet kwijt. Als iemand hem aan het lachen kan maken, dan is het zijn vader, een grijns van oor tot oor. Zodra het Wilhelmus wordt ingezet ( gisteren op tv) dan heeft hij direct zijn volle aandacht, twee echte vriendjes!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten