Alzheimer NL, VWS en Deltaplan Dementie hebben de handen ineengeslagen en zijn een campagne gestart: Samen Dementie Vriendelijk. Eén van hun campagne leuzen is: Stel je voor... jouw buurvrouw heeft dementie. Wat doe jij om haar en de buurman te helpen? Ik heb er over nagedacht en als je heel diep in mijn hart kijkt, dan is het antwoord niet fraai, maar ik doe NIETS...
Niets, omdat ik al voldoende op mijn bordje heb. Niets omdat zij al die jaren, bijna 18 in totaal alweer, helemaal niets voor ons hebben gedaan. Ja, ze vragen wel eens hoe het gaat, maar dat is omdat we elkaar dan letterlijk tegen het lijf lopen. Ik denk dat als ze zouden kunnen vluchten, ze dat ook zouden doen.
Noem mij bitter of zuur, maar het is wel eerlijk en wat ik voel. Ik ben niet altijd zo geweest, maar dat heeft zich gaande weg kunnen ontwikkelen, er was een rijke voedingsbodem zullen we maar zeggen. Het is ook wat ik voel als de politiek over de WLZ spreekt en alleen maar over ouderen praat.
Als er herindicaties plaatsvinden met tarieven die echt niet realistisch zijn gezien de zorgvraag en het beleid hierin landelijk ook nog geheel verschillend is!
Als er onderzoek wordt gedaan naar de kwaliteit van zorg in verpleeghuizen en ik blijf vertellen aan de politiek dat ze steeds de kwaliteit van zorg in gehandicapten instellingen vergeten te controleren en het antwoord ja is, we hebben daar ook te weinig aandacht voor... maar daar blijft het dan bij.
Als ik naar een zorgbijeenkomst ga van de gemeente en ze zijn de WLZ dorpsgenoten vergeten mee te nemen in hun gedachten.
Als er gesproken wordt over de intensieve kindzorg, maar ze daar niet de verstandelijk gehandicapte intensieve kinderen mee bedoelen.
Als recht op ontwikkeling en onderwijs voor kinderen na jaren duwen en trekken eindelijk op de agenda komt en je kind over een maand 18 wordt.
Als iedereen bang is voor fraude van een paar PGB houders en blijkt dat het establishment ongegeneerd feest aan het vieren is en op wachtgeld gezet wordt.
Dat mensen zich ergeren dat je geen interesse in hun ziekte toont, maar dat ze gemakshalve vergeten dat zij ook nooit hebben overwogen iets aan de kant te zetten om jou gezin te helpen bij langdurige opnames.
Als men klaagt dat ze het zo druk hebben met leuke dingen doen. Dat men zich zorgen maakt over de agressie onder het volk, maar ook dan niemand de moeite neemt om echt te luisteren wat er aan de hand is...
Ik hoop dat de schok om de overwinning van Trump, net als de schok om het machtsvertoon van Erdogan, de uitslag van het Oekraïne referendum en de Brexit van Groot Brittannië, mensen doet beseffen dat je altijd moet blijven luisteren. Signalen worden afgegeven om de boodschap die ze bevatten. In de politiek, op straat, in verzorgingshuizen, maar ook in instellingen en kleine wooninitiatieven. Ook mensen die niet spreken zoals Bram, vertellen een verhaal. Je moet alleen wel de tijd willen en kunnen nemen om te vragen wat er is en te luisteren of zoeken naar het antwoord....
Niets, omdat ik al voldoende op mijn bordje heb. Niets omdat zij al die jaren, bijna 18 in totaal alweer, helemaal niets voor ons hebben gedaan. Ja, ze vragen wel eens hoe het gaat, maar dat is omdat we elkaar dan letterlijk tegen het lijf lopen. Ik denk dat als ze zouden kunnen vluchten, ze dat ook zouden doen.
Noem mij bitter of zuur, maar het is wel eerlijk en wat ik voel. Ik ben niet altijd zo geweest, maar dat heeft zich gaande weg kunnen ontwikkelen, er was een rijke voedingsbodem zullen we maar zeggen. Het is ook wat ik voel als de politiek over de WLZ spreekt en alleen maar over ouderen praat.
Als er herindicaties plaatsvinden met tarieven die echt niet realistisch zijn gezien de zorgvraag en het beleid hierin landelijk ook nog geheel verschillend is!
Als er onderzoek wordt gedaan naar de kwaliteit van zorg in verpleeghuizen en ik blijf vertellen aan de politiek dat ze steeds de kwaliteit van zorg in gehandicapten instellingen vergeten te controleren en het antwoord ja is, we hebben daar ook te weinig aandacht voor... maar daar blijft het dan bij.
Als ik naar een zorgbijeenkomst ga van de gemeente en ze zijn de WLZ dorpsgenoten vergeten mee te nemen in hun gedachten.
Als er gesproken wordt over de intensieve kindzorg, maar ze daar niet de verstandelijk gehandicapte intensieve kinderen mee bedoelen.
Als recht op ontwikkeling en onderwijs voor kinderen na jaren duwen en trekken eindelijk op de agenda komt en je kind over een maand 18 wordt.
Als iedereen bang is voor fraude van een paar PGB houders en blijkt dat het establishment ongegeneerd feest aan het vieren is en op wachtgeld gezet wordt.
Dat mensen zich ergeren dat je geen interesse in hun ziekte toont, maar dat ze gemakshalve vergeten dat zij ook nooit hebben overwogen iets aan de kant te zetten om jou gezin te helpen bij langdurige opnames.
Als men klaagt dat ze het zo druk hebben met leuke dingen doen. Dat men zich zorgen maakt over de agressie onder het volk, maar ook dan niemand de moeite neemt om echt te luisteren wat er aan de hand is...
Ik hoop dat de schok om de overwinning van Trump, net als de schok om het machtsvertoon van Erdogan, de uitslag van het Oekraïne referendum en de Brexit van Groot Brittannië, mensen doet beseffen dat je altijd moet blijven luisteren. Signalen worden afgegeven om de boodschap die ze bevatten. In de politiek, op straat, in verzorgingshuizen, maar ook in instellingen en kleine wooninitiatieven. Ook mensen die niet spreken zoals Bram, vertellen een verhaal. Je moet alleen wel de tijd willen en kunnen nemen om te vragen wat er is en te luisteren of zoeken naar het antwoord....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten