Sinds 2006 heb ik regelmatig contact met de politiek en ambtenaren in Den Haag. De rush die ik de eerste keer voelde toen ik naar aanleiding van een zoveelste brief naar VWS mocht komen om ons verhaal te doen, die herinner ik me nog steeds!
10 jaar roepen en strijden om een paar cm winst te behalen vormt je. De één ervaart dat als een wat luide activist, de ander realiseert zich dat je zonder dat, mm maakt ipv cm. Waarom en vooral hoe ik het vol gehouden heb al die jaren, in combinatie met een gezin en zorg en een man tot voor kort op afstand, weet ik niet.
Deels die rush die ik al noemde, deels ook de gezelligheid en verbondenheid die ik voel met de andere moeders die inmiddels ook zijn aangehaakt. Het gebruiken van mijn brein voor doeleinden waar ze ook voor bedoeld zijn, is ook wel heel lekker moet ik toegeven. Ook al hadden wij elkaar in een ander leven misschien nooit ontmoet en hebben we voornamelijk virtueel contact, we voelen elkaar aan, begrijpen elkaars zorgen en hebben respect voor vermoeidheid en belastbaarheid tijdens of juist na heftige periodes. Boven al delen we een soort (galgen)humor die je alleen onder lotgenoten zult treffen.
Zo serieus en out of touch als ik mij soms kan voelen op een borrel of feest, zo vrolijk kan ik mij voelen na een dagje Den Haag!
Toch is het fijn om af en toe nee te kunnen zeggen. Om toe te geven dat je het gewoon druk hebt en Den Haag dan opeens ver weg is en het even voorbij laat gaan. En wat is het dan heerlijk om te horen dat die vriendinnen goede gesprekken hadden en we ons doel, ook passende zorg voor (Z)EMB, weer wat dichterbij zien komen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten