Ons trouwe maatje, onze harige huisgenoot, Winter, is er niet meer. Al iets meer dan een half jaar maken we ons zorgen. Hij kwam moeilijk uit zijn mand, maar eenmaal aan de wandel huppelde hij als een jong hondje met ons mee. Zo nu en dan met vallen en opstaan, of spontaan niet meer wetend waar hij was, maar altijd vrolijk.
Net als ieder ander vind ik afscheid nemen van mens of dier niet fijn en het doet gewoon pijn. Maar aan de andere kant, als een dier dan zo ziek is en de vooruitzichten zijn gewoon niet goed, dan is het zo fijn dat je met de dierenarts kunt overleggen en er voor alle betrokkenen een mooi afscheid van kunt maken.
Vanmorgen dacht ik terug aan het interview dat ik ooit had voor in het NRC. Ik had heel veel vragen over de kwaliteit van leven van Bram en ik kon nergens heen met mijn vragen. In het interview vergeleek ik zijn leven met dat van onze hond, die ziek was en dat werd mij niet in dank afgenomen. Dat heb ik geweten.
Toch schoten vandaag weer de zelfde gedachten door mijn hoofd. Hoe dan ook, ik ben blij dat hij op schoot bij mijn dochter, rustig is ingeslapen en verder leed bespaard is gebleven...
Voor wie interesse heeft in het interview van 2009, zie onderstaande link op het blog van de schrijver. De reacties van buitenstaanders waren heel lief, de reacties van collega ouders niet zo.. https://www.brigitkooijman.nl/uncategorized/moeder-van-a/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten