4 dagen in de week racen we tegen de klok in de ochtend om Bram fris op de bus te kunnen zetten naar de dagbesteding. Of hij het daar leuk vindt weten we niet, maar we denken het wel. Verandering van omgeving, voor 11 km, een uur schudden in de bus, een paar forse drempels die geslecht moeten worden, mensen die hem begroeten of zijn beeld doorkruisen, elk met een ander geluid en een andere toon. En last but not least, hij zal wel moeten zodat wij kunnen werken. Het vergt wat spontaniteit en creativiteit om eromheen te laveren, maar so far so good.
De afspraak is dat de taxi er om 8.15 is, maar hij rijd tussen 8 en kwart over 8 voor, soms zelfs eerder, of later. We weten allemaal hoe lastig het is om exact te plannen als je door de spits moet, dus dat vinden we prima, maar ons doel ligt op 10 over 8, een mooi compromis.
Door corona is er echter momenteel weer duidelijk minder verkeer, waardoor de bus soms al om 10 voor 8 er is. En in plaats van in de bus te wachten, gaat de chauffeur bij ons voor de keukendeur staan. Al zorgend loop ik een aantal keer heen en weer door de bijkeuken en schrik me telkens weer een hoedje als ik dat donkere silhouet in mijn ooghoeken zie staan. Mijn man trekt zich er niets van aan, maar ik schiet in de stress en die voel ik toch al om Bram bepakt en bezakt, goed en wel op die bus te krijgen met alle medicijnen, reserve tenue, winterjas en ontbijt in zijn mick, plus frisse oksels en bibsen. Zonder stoppels lukt me meestal niet..
Gelukkig begrijpt ook deze nieuwe chauffeur vanaf nu net als haar voorgangers, dat we het niet waarderen als ze stilletjes binnen in de keuken gaat staan wachten. Je schrikt je werkelijk een ongeluk als je niets vermoedend de keuken in loopt en daar staat een in het zwart gekleed mondkapje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten