Ik schreef al dat Bram en ik een fotoshoot hadden. Dat was voor een artikel in het NRC* van dit weekend. Het stuk is geschreven naar aanleiding van de uitzending van Pointer** op televisie. Daarin was te lezen dat veertig procent van de werkgevers zegt dat het niet mogelijk is om hun werknemers tegemoet te komen om aan hun mantelzorgtaken te kunnen voldoen.
Het kost ook tijd om je leven opnieuw uit te vinden en vorm te geven als er plotseling zo'n grote verantwoordelijkheid op je bord bij komt en het zorgen in te bedden in je systeem. Maar de politiek is ook aan zet en zal inclusief ambtenaren, systeempartijen, zorgorganisaties en toeleveranciers, eens goed in de spiegel moeten kijken. Zij zijn verantwoordelijk voor de wijze waarop dit geldverslindende bureaucratische systeem blijft uitdijen.
Het is bijvoorbeeld werkelijk beschamend hoeveel geld en mankracht er inmiddels besteed wordt aan de ondersteuning van mensen om zich een weg te banen door het systeem dat niet dienstverlenend is. Het is helemaal niet meer de bedoeling dat Mantelzorgers en hun dierbaren zelfredzaam zijn. Inmiddels is het vertrouwen in clientondersteunende organisaties zo vanzelfsprekend geworden, dat je alleen aan hun hand de juiste zorg kunt krijgen en te voldoen aan alle 'fraude bestrijdende' vinkjes.
Ik heb in alle jaren dat ik Mantelzorger ben en met zorgpartijen te maken heb, niets in het ondersteunende systeem ontdekt dat daadwerkelijk aandacht heeft gehad voor wat wij als gezin en de zorgverleners om ons heen, nodig hebben om de omvang van de zorgvraag die Bram nodig heeft, te kunnen behappen. Wanneer je nu naar de politiek luistert zou je haast geloven dat het na jaren van ondersteuning hoog tijd is dat wij zelf gaan zorgen. De kosten zijn te hoog en medewerkers schaars. Maar de afgelopen jaren hebben wij al het grootste deel van de zorg naar onszelf toegetrokken. En niet omdat we zo graag wilden, maar omdat wij hebben ervaren dat goed opgeleide medewerkers vol passie voor hun vak, steeds minder ruimte kregen om te doen wat mensen nodig hebben.
Natuurlijk moeten we zoeken naar een oplossing voor de problemen die voor ons liggen, maar het kan niet zo zijn dat iedereen die zo hard heeft geroepen en gewerkt om dit te voorkomen, de zwaarste lasten moeten blijven dragen, zonder dat zij aan tafel mogen schuiven om over de oplossingen na te denken.
en voor niet abonnees een linkje naar mijn bijdrage in het artikel van het NRC http://bramsdagboek.blogspot.com/2023/11/mijn-bijdrage-aan-het-artikel-in-het.html
** https://pointer.kro-ncrv.nl/derde-werkgevers-zieke-mantelzorgers-worden-steeds-meer-financiele-strop
Geen opmerkingen:
Een reactie posten