maandag 27 november 2023
Epilepsy sucks big time!
zaterdag 25 november 2023
#NEAM2023 - 25 november - Datahonger!
vrijdag 24 november 2023
#NEAM2023 - 24 november - Tillen en doeken
donderdag 23 november 2023
#NEAM2023 - 23 November - Meerzorg!
maandag 20 november 2023
#NEAM2023 - 20 november
zaterdag 18 november 2023
#NEAM - 18/19 November - Weekend!
Een leven dat voor mij niet was weggelegd...
donderdag 16 november 2023
#NEAM2023 – 16 november
dinsdag 14 november 2023
#NEAM2023 - 14 november - “Advanced Care Planning, wat houd je tegen?”
zondag 12 november 2023
vrijdag 10 november 2023
#NEAM2023 - 10 november - Dag van de Mantelzorger
donderdag 9 november 2023
#NEAM2023 - 9 november - ‘Abdominal Epilepsy’
maandag 6 november 2023
Het voetentrauma
zondag 5 november 2023
#NEAM2023 – 5 November - Toen levend verlies nog niet bestond
zaterdag 4 november 2023
Mijn bijdrage aan het artikel in het NRC op 4 november 2023
Sarike de Zoeten (57) stopte met werken na de geboorte van haar chronisch zieke zoon Bram. Hij heeft een vorm van epilepsie waarbij de ontwikkeling stil komt te staan. Dat gebeurde toen hij drie maanden oud was, waardoor hij nu nog steeds de mogelijkheden heeft van een kleine baby. “Maar dan in het lichaam van een man van 25 jaar”, zegt De Zoeten. Zij was voor zijn geboorte net aan een nieuwe baan begonnen als data marketeer. “Ik kwam niet door de proeftijd, want ik kon vaak niet komen opdagen.” Tien jaar lang heeft ze vrijwel alleen voor Bram en haar gezin gezorgd, daarna ging ze weer solliciteren, “Maar toen wilde niemand me hebben, omdat ik een zorgintensief kind had.”
Ze was niet ziek of ontslagen, en kreeg dus geen uitkering van het UWV, en ook geen hulp bij het organiseren van de zorg voor Bram, of de zoektocht naar een passende baan. Een optie voor mantelzorgers om toch iets van inkomen te realiseren is het persoonsgebonden budget, waarmee je jezelf als zorgverlener kunt laten uitbetalen door het zorgkantoor. Maar daarmee bouw je geen cv of pensioen op. “Ik ben blij dat ik op het persoonsgebonden budget heb kunnen leunen, maar ik wou dat ik geholpen was terug de arbeidsmarkt op te komen. Het heeft mij onnodig afhankelijk gemaakt van mijn partner en ons zieke kind.”
Werken en mantelzorgen zou beter gefaciliteerd moeten worden, vindt De Zoeten, juist zodat mensen het werken zodra dat kan, weer op kunnen pakken. En niet alleen omdat er een tekort aan personeel is in vrijwel alle sectoren. “Ook voor zelfontwikkeling en voor je sociale leven. Ik had vaak alleen nog maar iets te vertellen over ontwikkelingen in de zorg, dat was mijn hele wereld. Soms voelde ik me buiten de maatschappij gezet.”
De Zoeten die eerst vrijwillig en later als Zzp’er zich heeft ingezet voor programma’s van VWS, hoopt nog een klein pensioen op te bouwen door de rollen om te draaien met haar man. Ze is recent begonnen met een nieuwe baan bij een Kennisorganisatie voor zorg. Daar is men juist geïnteresseerd in de inzet van ervaringsexpertise. “Ik werk drie dagen, maar als ik een drukke week heb met Bram, kan ik desnoods drie dagen over vijf dagen verdelen. Het helpt enorm als dat soort zaken bespreekbaar zijn.”
Mantelzorg is zoveel meer dan een pannetje soep!
Ik schreef al dat Bram en ik een fotoshoot hadden. Dat was voor een artikel in het NRC* van dit weekend. Het stuk is geschreven naar aanleiding van de uitzending van Pointer** op televisie. Daarin was te lezen dat veertig procent van de werkgevers zegt dat het niet mogelijk is om hun werknemers tegemoet te komen om aan hun mantelzorgtaken te kunnen voldoen.
Het kost ook tijd om je leven opnieuw uit te vinden en vorm te geven als er plotseling zo'n grote verantwoordelijkheid op je bord bij komt en het zorgen in te bedden in je systeem. Maar de politiek is ook aan zet en zal inclusief ambtenaren, systeempartijen, zorgorganisaties en toeleveranciers, eens goed in de spiegel moeten kijken. Zij zijn verantwoordelijk voor de wijze waarop dit geldverslindende bureaucratische systeem blijft uitdijen.
Het is bijvoorbeeld werkelijk beschamend hoeveel geld en mankracht er inmiddels besteed wordt aan de ondersteuning van mensen om zich een weg te banen door het systeem dat niet dienstverlenend is. Het is helemaal niet meer de bedoeling dat Mantelzorgers en hun dierbaren zelfredzaam zijn. Inmiddels is het vertrouwen in clientondersteunende organisaties zo vanzelfsprekend geworden, dat je alleen aan hun hand de juiste zorg kunt krijgen en te voldoen aan alle 'fraude bestrijdende' vinkjes.
Ik heb in alle jaren dat ik Mantelzorger ben en met zorgpartijen te maken heb, niets in het ondersteunende systeem ontdekt dat daadwerkelijk aandacht heeft gehad voor wat wij als gezin en de zorgverleners om ons heen, nodig hebben om de omvang van de zorgvraag die Bram nodig heeft, te kunnen behappen. Wanneer je nu naar de politiek luistert zou je haast geloven dat het na jaren van ondersteuning hoog tijd is dat wij zelf gaan zorgen. De kosten zijn te hoog en medewerkers schaars. Maar de afgelopen jaren hebben wij al het grootste deel van de zorg naar onszelf toegetrokken. En niet omdat we zo graag wilden, maar omdat wij hebben ervaren dat goed opgeleide medewerkers vol passie voor hun vak, steeds minder ruimte kregen om te doen wat mensen nodig hebben.
Natuurlijk moeten we zoeken naar een oplossing voor de problemen die voor ons liggen, maar het kan niet zo zijn dat iedereen die zo hard heeft geroepen en gewerkt om dit te voorkomen, de zwaarste lasten moeten blijven dragen, zonder dat zij aan tafel mogen schuiven om over de oplossingen na te denken.
en voor niet abonnees een linkje naar mijn bijdrage in het artikel van het NRC http://bramsdagboek.blogspot.com/2023/11/mijn-bijdrage-aan-het-artikel-in-het.html
** https://pointer.kro-ncrv.nl/derde-werkgevers-zieke-mantelzorgers-worden-steeds-meer-financiele-strop