‘Kees heeft hulp nodig bij alles. Hij is niet zielig, maar vrolijk en veerkrachtig. Kees geniet van lichtjes, muziek, de wind en contact met de mensen die voor hem zorgen. Zij bezorgen hem een leuke dag, houden hem sterk en dagen hem uit. Nu en als hij volwassen is. Straks gunnen we hem een plek om te wonen. Fijn en veilig. En mocht het zover komen, een humane en liefdevolle dood. Onze wens? Dat hij zichtbaar is én blijft, in de zorg, bij de overheid en in de maatschappij.
Joyce Harbers
(moeder Kees)
Het 4e portret is van Kees
Knappe, vrolijke Kees doet me altijd aan de jongere Bram denken. Vrolijk, druk en zich van onze zorgen en slaapgebrek, niet bewust. Wanneer je palliatief geboren wordt is het leven heus niet altijd donker. Zeker als je nog jong bent, je gezondheid een beetje meewerkt en je een knappert bent als Kees!
Als je het leven naar Kees toe brengt en hem helpt om (mee) te genieten, de epilepsie zich een beetje laat temmen en je gaat er actief op uit, dan kan het leven best heel fijn en vrolijk zijn. Maar dan moeten er wel mensen zijn die Kees zien, die hem laten participeren en helpen verzorgen. Want dat kan een gezin niet alleen. Daar hebben ze hulp en interesse van anderen bij nodig. Van professionals, van hun omgeving, maar ook van jou en mij.
Vraag jij wel eens hoe het gaat? Of je jouw neef, buurjongen of dorpsgenoot mag meenemen voor een wandeling? Of blijft het bij een groet en ga jij door met het inkleuren van jouw leven?
Sarike de Zoeten
#ZieOns
Geen opmerkingen:
Een reactie posten