zondag 25 juni 2023

Hoezo informeel zorgverlener?



Het lukte me niet voor vrijdag een blog te schrijven, ik was te boos. Elke dag kom ik berichten tegen hoe men de mantelzorger wil betrekken bij de zorg voor familie. De vanzelfsprekendheid waarmee dat genoemd wordt, alsof het dé oplossing is voor alle problemen, irriteert mij mateloos. Niet alleen ben ik in die berichten een ‘informeel zorgverlener’, ze verwachten ook dat ik op zal pakken wat ze zelf in de afgelopen 25 jaar afgebroken hebben.

Alles willen ze registreren
Je kunt niet de bezetting op groepen decimeren en vervolgens zijinstromers laten opleiden door de overgebleven zorgmedewerkers. Het verhogen van de workload èn alles in systemen laten registreren voegt niets toe en is teveel gevraagd. ICT en registratiesystemen hebben sowieso heel veel medewerkers weggejaagd. Net als ZZP’ers die zonder enige kennis van zorg, hervormingsplannen mochten bedenken en implementeren. Wanneer je niet luistert naar je medewerkers en vergeet om ze te compenseren voor hun harde werken onder ingewikkelde omstandigheden, dan gaat het mis. Dat kan iedere econoom, bedrijfskundige en andersoortige bestuurder je vertellen. En toch hebben de besturen van zorg- en overheidsinstellingen dat door de jaren heen gedaan.

We hebben zelf ook altijd hard meegewerkt
Ik heb als ouder en met mij velen, ook hard gewerkt. En ook wij voelen ons gebruikt door het systeem en zijn partijen. Wij hebben onze dromen, banen en toekomst op moeten geven om de zorg voor onze kinderen te kunnen garanderen. Het aantal beschikbare logeerplekken en woningen zijn gedecimeerd. Respijtzorg bestaat bijna niet meer. Telkens zorgen we dapper door als anderen op vakantie gaan of van hun weekend genieten. We reizen naar België en Duitsland om zelf de medicijnen in te kopen die in Nederland niet leverbaar zijn. Elk gat in het rooster hebben we zelf dicht gefietst, net als alle nachtdiensten die we draaien. Elke maand van elk jaar, administreren en verantwoorden we keurig de geleverde zorg van elke medewerker in de systemen. We hebben talloze bijeenkomsten en symposia bezocht om imput te leveren en onze stem te laten horen. We hebben zelfs verschillende consultancybureaus keer op keer getracht inzicht te geven in de zorg en de rigiditeit van de systemen ten aanzien van de zorgvragen. Iedereen heeft zich verrijkt aan de zorg, wij blijven berooid achter.

Wanneer ik eindelijk een plek vind waar mijn ZEVMB zoon met passende zorg kan wonen, dan wil ik geen minuut meer als ‘informeel zorgverlener’ werken. Als mijn kind uit huis gaat, hoop ik voor het eerst in zijn leven gewoon zijn moeder te mogen zijn..

Geen opmerkingen:

Een reactie posten