Wie heeft er begeleiding nodig als je zulke kameraden hebt?

Een gemêleerde groep mooie mannen
Bram gaat met de bus naar zijn dagbesteding. Tussen acht en half negen wordt hij opgehaald en tussen vier en half vijf weer thuisgebracht. Het is dagbesteding voor volwassenen, hij is immers 18+. In de bus zitten mensen van allerlei pluimage en zonder begeleiding. Overbodig, aldus het zorgkantoor. Het is een gemêleerde groep van dementerende ouderen, gepensioneerden met een licht verstandelijk beperking en verstandelijk beperkten. Een mooi stel mannen bij elkaar. Bram brengt de leeftijd met veel lawaai naar beneden, met zijn 24 jaar.

Meestal heb ik haast in de ochtend. Dan geef ik Bram snel een kus en laat hem verder over aan een hele lieve chauffeur. Soms, zoals vandaag, heb ik tijd om mee te lopen en maak ik even een praatje. Bij de bus word ik vrolijk begroet. Een oudere grijsaard vertelt mij dat hij ook in dit dorp woont, vlak bij het centrum. “Ik ook” zegt een ander. “In dat mooie witte huis”, zegt hij trots.
Ons dorp is niet heel groot en ik weet welk huis hij bedoelt. Ik zie enkele van de bewoners regelmatig in het dorp. Allemaal mensen die, als je de moeite neemt om ze even wat tijd te geven, stuk voor stuk mooie verhalen hebben en het heerlijk vinden om contact te maken. Hoe anders is dat met het gros van de bewoners van ons dorp. Zij lijken veel meer moeite te hebben met contact maken dan de mannen in de bus. Bram zoekt ook zelden contact. Hij is met zijn ‘good looks’ misschien de knapste van het stel, maar communiceren kan hij niet.

Hartverwarmend
Hij zit rustig in zijn rolstoel wanneer ik hem aan de chauffeur overdraag. De mannen begroeten Bram uitbundig als hij langzaam met de lift omhoog komt en wensen hem een goede morgen toe. Ze vertellen me dat ze weer goed voor hem zullen zorgen. Ik bedank en wens ze een fijne dag met veel werkplezier. Terwijl de chauffeur de deuren van de bus sluit legt hij me uit dat ze nogal onder de indruk zijn van Bram zijn epileptische aanvallen. Hij zelf trouwens ook. Tijdens een aanval spreken ze Bram allemaal bemoedigend toe en wanneer zijn armen dan uiteindelijk aan het einde van de aanval naast zijn blad vallen, leggen ze die terug op het blad en zijn voeten weer op de voetenplank.

Als ik eenmaal in mijn auto zit, dringt wat de chauffeur heeft gezegd pas echt tot me door. Bram vervoeren zonder begeleiding, puur omdat hij nu 18+ is en dus voor zichzelf moet kunnen zorgen, is natuurlijk bizar en onverantwoord. Maar de kameraadschap in die bus is zo hartverwarmend, daar kan eigenlijk helemaal niets tegen op!