Dansen als een pro!

Mantelzorgelijk had een vacature voor een nieuwe blogger. Ik heb gesolliciteerd en ben goedgekeurd.
Per 1 juni 2023 ben ik gestart met blogs/verhalen schrijven voor Mantelzorgelijk.
Onderstaand mijn eerste Blog. 

Ik herinner me het gevoel nog goed. Dat beklemmende gevoel van geen kant op kunnen. Alle opties vergeven en totale eenzaamheid. Van binnen brullend van verdriet en omgeven door mensen die wat gegeneerd weg lijken te kijken. Niet omdat ze mijn pijn niet zagen of het hen niet interesseerde en ook niet omdat ik werd afgewezen, maar omdat niemand het op kan lossen. 

Mensen voelen zich meegezogen worden in jouw wanhoop en dat maakt bang. Niet alleen je vrienden, familie en anderen die dicht bij je staan voelen zich onmachtig, zelfs zorgverleners, behandelend artsen en therapeuten vinden het lastig en kunnen je niet altijd helpen. In jouw ogen lijkt het soms zelfs alsof ze wegkijken in de hoop dat het overwaait. Je doet zo je best om je aan te passen aan de nieuwe situatie en daarbij jezelf niet te verliezen. Het is net alsof iemand je steeds weer aan je voeten naar beneden trekt, kopje onder. Je worstelt je omhoog, een, twee happen lucht en daar ga je weer naar beneden. Om te overleven moet het anders, minder kwetsbaar. Wat dat betreft zit de mens mooi in elkaar. Bijna altijd komt er wel een nieuwe overlevingsstrategie tevoorschijn.

In mijn hoofd zit de ratio die er voor zorgt dat iedereen krijgt wat ze nodig hebben om door te kunnen. In mijn hart zit de emotie die ik binnen heb leren houden tenzij iemand echt diep gaat graven. Achter op mijn tong ligt de realiteit. Soms komt deze ongegeneerd als een zweep die striemen wil zetten tevoorschijn. Hoor mij, zie mij, HELP mij, rolt er dan van mijn tong, maar als iemand daarop vraagt waar ik mee geholpen zou zijn, val ik stil.

Wat heb je nodig als je dromen zijn afgepakt en je weet dat je nooit meer helemaal heel zal zijn? Wat vraag je als je je 24/7 zorgen maakt over de toekomst en over het verlies dat onherroepelijk in het verschiet ligt? Zorgen over kwaliteit van leven van je zieke kind, van je gezonde kinderen, je huwelijk, je pensioen, oude dag? Wat vraag je als je gaat slapen met een steen in je maag, of droomt over ‘to do’ lijstjes en zwetend wakker wordt? Wat vraag je als je leven bestaat uit overleven in het hier en nu en je vooral niet voor- en niet achteruit wil kijken?

Wat ik de afgelopen jaren geleerd heb is dat hoe diep je ook gaan moet, het eigenlijk altijd weer lukt daarin je eigen weg te vinden. Laverend door een woud van alle regels, wetten en verdriet. Het duurt misschien een tijd, soms een aantal jaren, maar uiteindelijk ga je leven met al deze onzekerheden. Je maakt nieuwe plannen en er komen andere dromen. Uiteindelijk leer je dansen met de systemen.  

Ondank alle tegenslag en vaak mijn eigen verzet, heb ook ik leren dansen met de systemen. Als ik dat wil, kan ik zelfs dansen als een pro!