#NietTeMissen
Wij hebben er twee. Een jongen en een meisje. Ze studeren beiden, dus of ze de naam ‘jonge’ mantelzorger nog mogen dragen weet ik niet zeker. Maar de titel wilden ze toch al niet. Mijn kinderen hebben vooral door schade en schande geleerd niet over Bram te spreken. Dat maakt hun leven een stuk eenvoudiger.
Natuurlijk geven ze wel eens een luier aan en letten even op als ik aan de telefoon zit, maar wat zelden iemand zich realiseert is dat in het leven van jonge mantelzorgers alle dagen zijn doorvlochten met zorgen voor en zorgen over hun broer. Daardoor komen zij ongewild op de tweede plaats. Zij delen bijna elk gesprek met Bram, omdat wij 24/7 beschikbaar moeten zijn voor hem. Ook als hij er niet is. Er zijn altijd dingen die geregeld en bevochten moeten worden, administratief, telefonisch en digitaal. Bestellingen, leveringen, passingen, controles, ze blijven maar komen en er gaat zo vaak iets fout. Al doe ik nog zo mijn best om momenten van echte aandacht te geven en goed te luisteren, met mijn gedachten ben ik er te vaak niet helemaal bij.
Goede bedoelingen
Hun goede zorg en liefde voor Bram wordt veel geprezen. Ook in de week van de jonge mantelzorger. Goedbedoeld, maar de gedachten die mijn kinderen over hun broer hebben zijn niet altijd zo meegaand en vriendelijk als waar ze in de reclames credit voor krijgen. Vragen of ze er niet vreselijk van balen biedt wellicht een betere ingang tot een goed gesprek.
Minder zonnige gedachten over het leven met hun broer vind ik heel normaal. Ingewikkelde gedachten zijn het natuurlijk wel voor een kind en iets waar zij hun weg in moeten vinden.
Hoe fijn zou het zijn als aandacht voor de (psychische) ontwikkeling van broers en zussen van een kind dat veel zorg en aandacht nodig heeft, net zo vanzelfsprekend zou zijn als de aandacht die er voor Bram in zijn jonge jaren is geweest?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten