En inderdaad, het is heel verdrietig. Het feit dat iemand zo in de war kan zijn dat hij om ongelukken te voorkomen aan een riem moet, diep triest, maar deze kinderen bestaan, hij is echt niet de enige en een oplossing is niet zo maar gevonden.
Deze jongen zou wellicht beter op zijn plek zijn in een psychiatrische kliniek, maar ook daar zitten mensen in de isoleercel omdat er nu eenmaal mensen zijn die zo agressief en destructief zijn dat de veiligheid van de verzorgenden niet gewaarborgd kan worden.
Het is heel triest, maar heel eerlijk heb ik net zoveel moeite met het feit dat er ook niemand zich stukbijt op het vraagstuk ‘Brammetjes’ van deze wereld, want die zijn weer veel te lief. Denk je nou echt dat als hij in een instelling zou wonen hij iedere dag een wandeling zou krijgen? Echt niet! Dat is met de huidige personeelsbezetting op dit soort groepen helemaal niet mogelijk.
Met twee man op 8 bewoners met elk hun eigen moment van aanvallen of ander ongemak, kun je helemaal niets! Dus zitten de Brammen van deze wereld die niets vragen, niet gillen, huilen of knijpen, weg lopen of iets stuk maken, ook de hele dag vast, maar dan in hun rolstoel. Vestje vast voor de veiligheid en maar wachten op een momentje aandacht, want de rest van alle activiteit, hoe hilarisch en gezellig ook, gaat volledig aan hem voorbij. God zij dank beseft hij dit alles niet meer, maar het blijft triest, dus zolang we het volhouden gaat hij niet op een instelling wonen……
Instellingen doen echt hun best en met veel te weinig personeel. Goed zorgen is niet eenvoudig en kost nu eenmaal heel veel geld. Zolang we zorg op één hoop gooien en vanachter een bureau, in minuten en dagdelen laten definieren door economen, politiek en andere buitenstaanders met grote salarissen, zullen instellingen nooit dat menselijke karakter krijgen dat zo hard nodig is om deze kwetsbare mensen een menswaardig bestaan te bieden........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten