10 februari wordt onze dochter al weer 8! Onze kleine Joos alweer zo groot! Toen zij kwam sloeg soms de paniek toe, hoe had ik dit kunnen doen, waar haal ik de energie vandaan om haar net zoveel liefde te geven als de andere twee hebben gehad. Keihard werken was het en ik was al zo moe…..

Als ik terug denk aan mijn trein: easywalker met Bram er in, maxicosy er bovenop met Joosje er in en Max op een buggyboard er achter aan, op naar het hertenkamp, de super of het bos. Drie kinderen die nog niet kunnen lopen, drie kinderen in de luiers. Wat heb ik lopen sjouwen, duwen, ploeteren, sjorren en trekken. Duizenden gebroken nachten, Bram, Max of Josephine, of alle drie tegelijkertijd. Een ega die werkelijk overal doorheen wist te slapen….

Waarom dan een derde kind, kun je je afvragen. Tja, in onze situatie kun je je al afvragen waarom we überhaupt een tweede gok hebben gewaagd, laat staan een derde!!

Max diende zich aan voor wij ook maar iets besloten hadden, alle onderzoeken waren nog in volle gang ( en nog steeds, nu al 12 jaar) en een zwangerschap afbreken vonden wij ook te heftig om serieus over na te denken, dus bedachten we: of een gezond kind, een cadeautje voor ons, of een maatje voor Bram, kunnen ze samen op kamers als het zover is en in de tussentijd gaan we gewoon in de zorg, nieuwe roeping.

Bij Joos speelde eigenlijk het omgekeerde, ook die zwangerschap overviel me (was op reis geweest wat mijn sprong in de soep had gedraaid) en deze zwangerschap hebben we goed gepraat door te redeneren dat Max wel een enig kind was met alle nadelen van een broer, hij verdiend de mogelijkheid op een metgezel, een soulmate. Zou het anders uitpakken, dan had Bram alsnog zijn soulmate voor het leven……..

Meer reuring bracht het zeker, zo’n groter gezin, er werd meer gelachen, gespeeld, gekibbeld en gesmoesd. Zij samen tegen ons, samen er op uit, samen de wereld ontdekken, wat kunnen we daar nog elke dag van genieten!

En later, zo hopen wij, heeft iedereen meer lol van een groot gezin. Max heeft niet ‘alleen maar’ een gehandicapte broer die nogal weinig terug zegt, maar des te meer aandacht nodig heeft, maar ook nog een zusje om mee te lachen, te gaan stappen, te beschermen tegen zijn vrienden of ruzie mee te maken. En Bram heeft niet alleen maar een stoere broer, maar ook een zusje dat hopelijk nog eens langskomt in z’n woongroep als hij later op kamers gaat. Voor de gezelligheid, of als het nodig is (en dat zit er dik in) om met haar broer samen te vechten tegen de eeuwige zorg- bureaucratie.

Ergens weet ik dat het allemaal nergens op slaat. Want als iets zich niet laat dwingen, is het de relatie tussen broers en zussen. Voor hetzelfde geld wordt Joos verliefd op een Chinees en zien we haar nooit meer terug. Of weigert Max ooit aandacht aan Bram te besteden omdat zijn psychotherapeut dat afraadt. Het kan allemaal. En het mag ook allemaal. Zodra ik merk dat Max zich schuldig of zorgelijk voelt naar Bram toe, benadruk ik zo snel mogelijk dat wij er voor Bram zijn en dat hij zich daar niet druk om hoeft te maken. Maar tegelijkertijd ontroert het me zo als ik zie hoe Max of Josephine ongevraagd bij Bram wat kwijl weg deppen, of een slokje uit zijn fles geven. Maar ook als ze voor Sinterklaas ook zijn schoen zetten en er voor gezorgd wordt dat ook Bram een mooie tekening heeft voor de Sint! Of, nu Bram zo zwaar aan het worden is, ze mij helpen tillen door allebei een been te pakken.....

Tegelijkertijd zijn de knuffels die Bram ooit heeft gekregen ingepikt met de mededeling dat “Bram daar toch niets mee doet” en wordt hij zonder pardon ergens bij een blinde muur geparkeerd zodat hij niet voor het beeld van de tv zit. Ook Joos, over het algemeen onze Florence Nightingale heeft ondanks haar toewijding, no mercy. Een favoriete bezigheid van haar is bij Bram boven op zijn schoot te gaan zitten in zijn stoel om zo gezellig samen tv te kijken en ik weet hoe dat voelt, zo’n grote meid op schoot.

Gelukkig maar. Dat maakt ons gezin weer een klein beetje normaal. Trouwens, Bram verweert zich prima al is dat niet geheel bewust. Als het even kan, mept hij met een zwaai van zijn arm of been een goeie blauwe plek op hun schenen, of trekt even heel demonstratief keihard aan hun haar.

En zo zijn de afgelopen 8 jaar een uitputtingsslag geweest en tegelijker tijd een feestje. Wat ben ik blij dat we deze totaal onverantwoorde gokjes, Max en Joosje, hebben gewaagd!!

Geïnspireerd door een andere blog: Elise