dinsdag 14 november 2017

14. Ja, ik zie de lichtjes weer in zijn ogen...

#facingfacts
Geen idee hoelang we elkaar niet hebben gezien, zeker 19 jaar niet, maar het zouden er ook veel meer kunnen zijn. Mijn neef uit Amerika is over in Nederland. Hij is daar kinderarts en moet in Nederland een aantal lezingen geven. Toen ik 16 jaar was heb ik een zomer bij hen doorgebracht en daar heb ik nog altijd hele goede herinneringen aan, we hebben behoorlijk wat tijd opgetrokken!

Toen ik hoorde dat hij zou komen en aanbood om wat ontmoetingen met zijn neven en nichten te regelen, bedacht ik me dat het veel leuker zou zijn om bij mijn broers in Amsterdam en in Bergen te logeren dan bij ons in het coulissen landschap van de Achterhoek. Na wat heen en weer gemaild te hebben kwam het hoge woord er uit. Hij zou zo graag naar het Kroller-Muller museum gaan, of dat heel raar was en ver en of hij dan een auto moest huren? Onverwacht was het wel, maar laten wij nou uitgerekend daar vlak bij wonen...

Dus vandaag heb ik hem opgehaald uit Bussum waar we een heerlijke lunch hadden bij mijn zusje. De rit terug was één lange sliert felle naar het oosten, net alsof we nog steeds in de buitenwijken van de randstad aan het rijden waren. Wel gezellig om zo even heel relaxed bij te kletsen. Alfred heeft de ballen thuis hoog gehouden en opgevangen waar nodig, heerlijk. Bram was nog steeds niet zoals hij moest zijn, maar niet ongelukkig en is toch naar de dagbesteding gegaan.

En Max? Die werd wakker met een enorme grijns op zijn gezicht toen ik zijn kamer in kwam. "Lekker pilletje" was het eerste wat hij zei, doelend op de Prednison. Het was voor het eerst dat ik de lichtjes weer in zijn ogen zag. Dus ja, nu zie ik het ook, hij wordt gelukkig weer beter!

#NEAM17


Geen opmerkingen:

Een reactie posten