maandag 28 juni 2010

Saar heeft een fijn thuis!

Tja, het voelt niet fijn en toch goed tegelijk.


Met al onze goede zorgen, een gezonde en vrolijke dosis aandacht van de kinderen en een voorzichtig opvoedende hand van mij is Saar snel omgeturnd tot een gezellige leergierige jonge Basset. Loops, verharend en steeds ondernemender was ze een duidelijke aanwezigheid binnen het gezin!

Tijd om snel een vaste nieuwe baas voor haar te zoeken en die was dan ook zo gevonden. Wie smelt er nou niet voor zo’n koddig ding?



Met de komst van de nieuwe baas, kwam hier natuurlijk ook de climax van het experiment. Je kan er natuurlijk over praten, proberen iedereen er steeds van te doordringen dat het moment gaat komen, van te voren uitleggen dat het ook pijn gaat doen, etc. Maar het echte moment leert pas hoe het werkelijk is!

En natuurlijk was het pijnlijk……..

Saar vond het prima. Joos zei met iets te harde stem: nou dat was dat dan weer!! Maxje zat te huilen op de bank. Ik ging naar hem toe en nam hem op schoot en prompt daar was Joosje:

Màm….., màhàm….
Ja Joosje…….
Mam, je weet het toch?
Wat dan?
Dat weet je best……
Nee, wat dan?
Nou, je weet toch dat ik vreselijk jalours ben……..


Ze hebben allebei een geprinte foto naast hun bed en het gaat nu wel weer. Het is een beetje saai en ongezellig, maar het is ook goed zo.


maandag 21 juni 2010

Hebben we veel te melden? Nee eigenlijk niet, vandaar ook de radio stilte denk ik. Soms modder je een tijdje aan. Niet tevreden, maar ontevreden is ook anders.


De nieuwe medicatie van Bram heeft zijn leuke tijd gehad. De blijdschap is weer voorbij, maar dit lag in de lijn der verwachtingen.

We hebben als beschreven een nieuwe orthese aangevraagd en daar is een brief aan de wethouder overheen gegaan. Had niet verwacht iets te horen, maar vorige week werd ik plots gebeld over mijn brief. Was het alweer vergeten, kon het niet helemaal plaatsen, schrijf zo vaak van me af……

De wethouder komt donderdag langs voor een gesprek! Als ik daar de aanvraag van een orthese mee kan bespoedigen, lijkt me fijn!!

Maar afgelopen zaterdag hadden we wel wat nieuws! De kinderen willen zo graag een hondje. Eerlijkheid gebied mij dat ik wat opzie tegen de verantwoordelijkheid de komende 10-15 jaar. Ik ben dol op honden, maar Katrien staat nog vers in mijn geheugen. Het arme beest degradeerde van plaats no. 1 met stip naar helemaal onderaan met al die kinderen van ons…… Toen liepen haar kanker gezwellen ook nog uit de hand en moesten we besluiten haar in te laten slapen. Een moment dat met grote regelmaat terugkomt in mijn gedachten.

Op het internet vond ik een site waar ze over te plaatsen Bassetten aanbieden. Een stichting die het welzijn van de basset hoog heeft. Ze vragen daar ook naar opvanggezinnen. Kijk en dat leek me wel wat.

Een hond die het nodig heeft opvangen, een paar weken, een paar maanden. Als het echt niet gaat, met de hond of in ons gezin door opname oid., dan trek je aan de bel en is er een oplossing die past bij de hond. Het leek mij een mooi compromis!

Zaterdag was het zover. Een hondje in nood. Nog geen jaar oud, komt nooit buiten, leeft in een bench en af en toe een honden ren, is meer dan 8 uur per dag alleen…….

We zijn naar Overloon getogen. Hebben het gecombineerd met een bezoek aan het legermuseum en toen om 5 uur was het zover, een kleine Katrien!

Een lief zachtaardig beest. Onder de poep, slechte vacht en geen idee wat nou mensen en commando’s zijn. Wil niet eten en heeft d’r spieren nauwelijks ontwikkeld, maar heeft een lief en open karakter. De kinderen zijn helemaal blij, hebben het vreselijk druk met de hond (is nieuwigheid, ik weet het), steeds wandelen en knuffelen, intens gelukkig……..

Klein puntje van zorg, onze Joos, die allergisch is voor katten en huisstofmeit is verdacht veel aan het niezen en snotteren, we zullen het zien……..