Gedeeld met Je vrienden
Bram is uit logeren in Nijmegen, bij Brigit van der Leest PGB dienstverlening voor kinderen. Wetend dat hij daar allemaal mensen om zich heen heeft die hem lief vinden en op hem letten, laat ik hem los. Ik doe administratie, ruim zijn kamer op, maar doe vooral dingen met de andere kinderen. Vandaag was dat met mijn jongste, mijn dochter. Heel bijzonder zou dat niet moeten zijn, maar is het wel.
Het is niet makkelijk om als #brus op te groeien. Het gaat zelden over jou, altijd over die ander. Zo lang het niet levensbedreigend is, speel je de tweede viool. Ben je boos, haal je slechte cijfers, of ben je brutaal dan denkt men altijd dat het aan je broer ligt. Zelfs als je een compliment krijgt, gaat het negen van de tien keer eigenlijk over de ander of een hele groep, de #brussen.
Mag je uitspreken dat je geen zin hebt in je kwetsbare broer? Dat je er van baalt dat alles in je leven altijd om hem draait. Dat hij in het openbaar te veel aandacht trekt? Mag je toegeven dat het je niet boeit of hij alweer een aanval heeft, hij heeft er tientallen per dag, al een heel leven lang. Mag je zeggen dat je het beu bent en een eigen identiteit wil ontwikkelen? Mag je eisen dat iedereen ophoud met invullen hoe je bent en stopt met stickertjes plakken?
Laten we dan beginnen het woord #BRUS nooit meer te gebruiken!
PS. Deze #NEAM-blog is nadrukkelijk op verzoek van een jongere die geen keus heeft, steeds aangesproken wordt als lieve zus, terwijl ze liever ver van de zorg blijft, in haar hoofd niet veel liefs denkt en wat ze wel doet gewoon fatsoenlijk vindt, maar het laatste wat ze wil. Ze is zoveel meer dan 'de zus van'!
