zondag 26 november 2017

26. Natuurlijk heb ik psychische klachten

#facingfacts
Ik las in  VROUW het interview met Desiree. Ik volg haar al een tijdje op twitter en heb grote bewondering voor de wijze waarop zij zich inzet voor vrouwen met borstkanker en de erfelijke vorm in het bijzonder. Het stuk deed mij denken aan mijn eigen pogingen om psychische ondersteuning te vinden voor mijzelf en mijn gezin.

Ons leven is niet eenvoudig. De keuzes waar wij telkens voor staan zijn van het soort die je niemand toewenst en een handboek met een route bestaat niet. Natuurlijk heb ik psychische klachten, al is dat moeilijk om toe te geven. Het jezelf je hele volwassen leven wegcijferen voor je kind gaat niet zonder kleerscheuren. Het spectrum van EMDR tot een heuse bank om op te liggen heb ik afgestruind. Groepstherapie, sjamanen en dingen als Reiki heb ik overgeslagen, dat is gewoon niet mijn ding.

Omdat Bram zelf niets kan aangeven leef ik zijn leven met hem zoals een ieder dat doet de eerste maanden van het leven van een pasgeboren kind. Wanneer een kind normaal opgroeit is dat een klein offer en helpen je hormonen ook nog mee om dit te vol te houden. Je kind helpt je vervolgens om minder strak vast te houden met de bedoeling het uiteindelijk los te laten. In de afgelopen 19 jaar is deze manier van leven voor mij een gewoonte geworden die niet bepaald gezond is, maar wel begrijpelijk en inmiddels een deel van mijzelf en moeilijk te doorbreken.

Hoe je door de jaren hier mee omgaat is afhankelijk van een heleboel factoren. Hoe zit je zelf in elkaar en je relatie, heb je ouders die je ondersteunen en helpen een weg te vinden, heb je familie en vrienden die samen met jou een weg zoeken, had je een baan met een coulante werkgever, neemt de arts zijn verantwoordelijkheid, of moet je het allemaal alleen doen?

Afhankelijk van de zorgverlener die je tegenkomt, de kennis of interesse die een therapeut heeft om zich te verdiepen in wat jou en je gezin is overkomen en waar je mee worstelt en hoe de signalen die jij afgeeft worden gelezen, zijn een belangrijk aspect in hoe de zorg om het gezin zich gaandeweg ontwikkelt.

Toen Bram 6 was en ik de handdoek in de ring gooide omdat we zo hard hadden gevochten, maar hij zich niet had ontwikkelt zoals iedereen had verwacht, zocht ik hulp. Ik werd verwezen en kreeg keer op keer te horen: het is ook wel heel erg veel wat jullie meemaken…

Toen Bram 10 was en wij in overleg met zijn behandelend neuroloog besloten hem niet verder te behandelen en los te laten als de situatie zich voor deed, vroeg ik om psychische hulp. We kregen de brief met het niet reanimeren en niet (be)handelen protocol thuis gestuurd, maar zonder verwijzing naar een psycholoog. Ik ging zelf opzoek, maar iets passends was eigenlijk niet te vinden.

Toen Bram op zijn 13e uit huis ging wonen en ik merkte dat ik het heel moeilijk vond om de kwaliteit van zijn zorg en leven los te laten, omdat die permanent onder druk stond door andere belanghebbende, melde ik mij bij een relatie therapeut. Tot op heden had geen van de andere therapeuten mij begrepen en het ging om mijn relatie tot Bram, als zijn verzorger, moeder en gezagvoerder. Het werd al snel duidelijk dat aspecten uit mijn jeugd de wijze waarop ik met Bram om ga beïnvloeden. Maar ook dit keer kwamen we niet verder dan de constatering dat het complex is.

Bram is inmiddels 18 en het is tijd om te accepteren dat sommige dingen zijn zoals ze zijn. Ik ben een opstandig mens en kan niet tegen onrecht. Wie mij benadert met argwaan of superioriteit, strijkt mij rechtstreeks tegen de haren in. Met goede hulp was ik vast gematigder geweest en misschien minder boos, iets liever voor mijzelf en dus ook voor mijn omgeving en misschien verder gekomen met mijn missie het leven van ZEVMB en hun gezin meer onder de aandacht te brengen en te te verbeteren, maar ik kreeg die hulp niet en heb geroeid met de riemen die ik heb. Het zou heel goed zijn als gezinnen met een ZEVMB kind goede ondersteuning krijgen waar ze terecht kunnen om te bespreken hoe je overeind blijft wanneer je je kind verloren hebt, maar hem nog wel elke avond welterusten kust.  
#NEAM17

Geen opmerkingen:

Een reactie posten