woensdag 25 februari 2015

Aan de buitenkant is hij wel de knapste, mam!


De ene gehandicapte is de andere niet. Sommigen leren in kleine stapjes dingetjes bij, anderen maken grote sprongen. Een feestje en blijdschap. Met récht, dat snap ik. 

Bram kan eigenlijk helemaal niets. Ja, soms zitten en soms zijn fles drinken, een beetje in zijn handen slaan en af en toe een vork vasthouden, maar qua interactie gebeurt er nog maar verdomd weinig en juist dat is zo belangrijk en pijnlijk tegelijk.

We waren op bezoek bij een vriendin met 3 kinderen waarvan ook een gehandicapt zoontje, haar andere zoon is net zo oud als Bram. Josephine had een topdag met haar dochter. Op de terugweg kwam het er allemaal uit. Ze hebben een boerderij en Joos heeft genoten van de beesten, het scharrelen buiten en prutsen aan tafel! 

Maar over het gezin zat ze een beetje te puzzelen. Het was raar om een jongen te zien die precies zo groot en oud als haar broer is en wel van alles kan. Ondanks dat zij zelf ook een broer heeft die wel alles kan, was dit toch confronterend. En het andere broertje, daar raakte ze helemaal niet over uit gesproken. 

"Hij was aan het mopperen mam, echt mopperen en toen probeerde we van alles, maar dat was niet goed en toen piepte ik met een beestje en ging hij zo lief lachen! Hij pakte mijn hand om te zeggen dat ik nog een keer moest piepen, waarom kan Bram dat eigenlijk niet?"

"Geen idee schat. Als we dat eens zouden weten en we zouden er ook nog eens wat aan kunnen doen, hoe leuk zou dat zijn?"
"Heel leuk en ook knap! 
En toen kwam er weer een frons op dat lieve koppie. 
"Eigenlijk is dat best gemeen. Bram kan er ook niets aan doen dat hij dat niet kan, ook al doet hij nog zo zijn best, het zit er gewoon niet in. Dat vind ik niet leuk, maar hij vast ook niet! Of nog zieliger, misschien weet hij niet eens dat hij iets niet weet". 

Toen werd het even stil en vroeg ze weer die ene vraag die telkens in een andere vorm en op andere leeftijden naar voren komt. Een vraag die ook bij mij (te)vaak boven komt drijven als ik met Bram bezig ben. Een vraag die niets afdoet aan onze liefde voor hem, maar door velen zo vreselijk verkeerd begrepen wordt en ook tegen ons gebruikt wordt zo heb ik inmiddels begrepen: 

"Waarom is Bram er eigenlijk mam, hij heeft er toch helemaal niets aan?"

Even waren wij in ons zelf gekeerd met onze eigen gedachten. En toen met een grote grijns en inke-pinke-tegelijk: "Maar hij kan wel goed zitten in zijn rolstoel". "En enorme drollen draaien, wel groter dan een flesje spa blauw! En hele harde boeren laten en stinken als een partij, een partij, eh ..... krulvarkens!! Hij kan ook heel hard knijpen en dat kunnen al die gehandicapten die wij kennen niet! En hij is ook de knapste mam, niet in zijn hoofd, maar aan de buitenkant echt wel!!"