Sommige ouders schrijven wanneer hun kind aanvalsvrij wordt dat ze zo trots zijn op hun kind. Of juist hoe verdrietig ze zijn omdat hun kind minder goed kan rekenen door de epilepsie medicatie die wel zorgt voor aanvalsvrijheid.
Beiden snap ik. Ik begrijp heel goed wat de ouders bedoelen en natuurlijk voelen ze zich trots dat het zo goed gaat en verdrietig dat er ingeleverd wordt, maar het is soms ook wel een beetje pijnlijk. Een kind verslaat de epilepsie niet net zo goed als het niet te weinig kan doen om het te verslaan, het gaat over een behandeling die aanslaat, of niet. Een kwestie van geluk of pech.
Natuurlijk neem ik niemand zoiets kwalijk. Ik zou hun plezier niet willen verpesten. Maar het is ook wel eens lastig en mag best wel een keertje, zo bij #NEAM genoemd worden.
Van mij mag iedere ouder zijn zo hij of zij wil, maar de ouders die wat voorzichtig zijn met het formuleren van hun tops en drops en even afwachtend vragen hoe het met jou gaat, die hebben een speciale plek in mijn hart.
Vanmorgen sprak ik zo'n ouder. Haar verhaal was verdrietig en toch was ze bang om mij te kwetsen. Puur omdat haar kindje veel meer begrijpt dan Bram. Maar hij is ook diep ongelukkig. Een kind dat alles snapt en verlangens heeft. Weet wat het mist. Van alles heeft om boos over te zijn, zich vreselijk kan opwinden over iets dat niet lukt. Een totaal gefrustreerd mensenkind. Juist dan tel ik mijn zegeningen, met mijn intens lieve, totaal gemoedelijke, niets vermoedende, grote lompe bullebak.
Kijk maar hoe zoet. Zoals ik hem 'misbruik' om uit te leggen hoe ik van vlieger stof een glijlaken heb gemaakt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten