#NEAM2020 Helemaal moe

Ik dacht: "Niet alleen ik, maar ook mijn lezers zijn #NEAM2020 helemaal moe". Nu snap ik dat best na 28 verhalen over ZEVMB, ons gezin, mijzelf en epilepsie, maar mijn instellingen stonden zo privé, dat mijn bijdragen niet te lezen waren, handig #NOT, voor de liefhebbers, ze staan weer 'aan'

- 29 november - de één na laatste dag!

Ik heb de idee dat ik ongeveer alles wat er te vertellen is over Bram, zijn epilepsie en ons leven wel de revue gepasseerd is sinds 2015, het eerste jaar dat ik mee deed aan deze chalenge. We zorgen inmiddels bijna 22 jaar voor Bram. Dat zijn heel wat jaren zorg-verlenen en heel wat jaren zorgen-maken. Ook zijn het heel wat jaren vechten tegen de systemen en berusten in ons lot. En last but not least, ook heel wat jaren (inclusief mijn blog) van verhalen vertellen om awareness te creëren over de impact van een niet instelbare, onbegrepen, maar alles verwoestende epilepsie en de impact die dat heeft op een heel gezin.

Ik heb dit jaar nog niet verteld dat er op dit moment opnieuw onderzoek naar een diagnose loopt. Dit is de eerste keer dat het niet op ons verzoek is, maar dat wij ons mochten aansluiten bij een onderzoek dat gedaan wordt onder volwassen (Z)EVMB zonder diagnose. Vandaag kreeg ik post van ze. Of wij half maart willen komen bij Klinisch Geneeskunde. Kans dat ze iets vinden is echt heel erg klein en maart lijkt nog eindeloos ver weg.

Ook over de WMO heb ik het niet gehad omdat ik daar nog altijd ernstige vlekken van krijg. Via via heb ik zelfs vernomen dat het bij de WMO van onze regio een sport is iets niet toe te kennen. En als dat lukt dan hebben ze een feestje op kantoor. Ze hebben dankzij mij een hoop feestjes ben ik bang..

Het vervoer van en naar de dagbesteding is ook nog altijd een doorn in het oog. Daar zijn we vanaf de start mee bezig. Bram is nog altijd bijna 1,5 uur onderweg om 12 km te overbruggen. Er is op verschillende manieren en momenten beloofd er iets aan te doen. Maar het lukt blijkbaar niet.

Covid heb ik het eigenlijk ook niet over willen hebben. Het is naar, het heeft enorme impact voor iedereen. Ons leven is eigenlijk nauwelijks anders dan het is zonder covid, daarom weten we dat je zo intensief ergens aan aanpassen gewoon niet leuk is. Hoe lastig mensen die maar zelden hobbels meemaken dat vinden verbaasd me weer wel, maar helpen kan ik ze niet.

Voor Joos en Max is het niet heel erg leuk, net als dat voor andere jongeren die heel graag de wereld willen ontdekken. Ze houden zich op redelijke afstand van ons omdat ze zich bewust zijn van hun contacten op school ed. en onze kwetsbaarheid als gezin. Tot nu toe pakken de testen steeds goed uiten we hopen dat het zo blijft. We blijven voorzichtig. Ik denk dat hun jeugd met Bram ze helpt zich aan te passen en bij het lot neer te leggen. Creatief zijn ze sowieso met wat er wel is. Ik ben reuze trots op ze en we hopen er gewoon het beste van.

Al met al kabbelt ons leven met epilepsie en ZEVMB redelijk, we zorgen, we regelen en hangen waar mogelijk zelf hier thuis de slingers op. Gewoon goed is soms ook gewoon goed genoeg. We laten ons niet gek maken. Daarin heb ik jullie dit jaar willen meenemen.

Morgen is de laatste dag van deze chalenge in 2020. Bij deze geef ik jullie de ruimte om een onderwerp te kiezen waarover jullie graag willen horen wat mijn eerlijke en zeer persoonlijke gedachten zijn. Dat mag via de reacties of een PB. En anders kies ik zelf iets voor morgen, fijne avond!