Zachtjes hoor ik het ritselen, ik kijk op de camera en kan er geen soep van maken. Toch maar weer even kijken. De gedachte aan de vorige avond wekt een gevoel van weerstand in mij op. Ik moet naar mijn kind, maar kotsruimen is zo niet mijn ding….
Opgerold in zijn dekbed ligt hij heel rustig te slapen. Ik kruip even naast hem en voel zijn warmte, als een klein straalkacheltje ligt hij daar te gloeien van de koorts.
Hij is zo mooi, met zijn hoekige kaaklijn, zijn donkere dikke bos haar, volle lippen, six pack en z'n lichte stoppelbaard van 3 dagen. Een prachtig kind, nog steeds, ook na 18 jaar… Het is een mooie man, mijn mooie man!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten