Op mijn laatste bericht is bijzonder
gereageerd. Laten we vooropstellen dat van de 450 kijkers die dag, er een handvol gereageerd hebben, dat was lief!
Degenen die dachten dat ik schreef te stoppen
met het blog, hebben mij verkeerd begrepen. Het enige waar ik mee stop is het
delen op facebook en het verwachten van
een reactie, interesse of enige bijval, of aanbeveling bij anderen die mij eventueel zouden kunnen helpen in mijn betoog.
Er zitten reacties tussen die gaan over “de
puff niet hebben om een poot uit te steken” Ik ga me daar niet aan wagen een
reactie te geven, wat ik voel is zo zuur dat het beter binnen kan blijven.
Verder waren er een paar te domme reacties van slimme mensen, dus vast bewust
dom geplaatst en nog een paar hele lieve reacties.
Mijn probleem is te langdurig en te specifiek. Wacht maar denk ik dan, maar goed, so be it.
Vervolgens lag het KPN netwerk er uit, dus ik kon toch niet reageren. Op
naar het plein van de kinderen om met ze mee te fietsen. Zij blij, Wynton blij,
ik iets te doen ;)
Ik ben niet meer zo vaak op het plein en werd
door een moeder vol verwachting aangesproken:
=Hoe is het nou?
=Oh, goed hoor.
=Fijn, eindelijk weer wat goed nieuws na al
dat negatieve gedoe rond Bram….
=Wat bedoel je? vraag ik voorzichtig
=Nou dat uithuisplaatsen en dan toch weer
niet, we werden er gek van!!
Meld ik nu wel of meld ik nu niet dat er nog altijd geen
oplossing is…..
Fijn zulke pleingesprekken. :-(
BeantwoordenVerwijderen