MCG is Über fijn

Ik was aan het lezen op iemand anders blog. Het is een mooi geschreven blog bedacht ik mij al bladerend. Op een goed moment ergens in maart las ik twee zinnen die bleven hangen: “Als ik er een tijdje over nadenk kom ik tot de volgende, pijnlijke conclusie. Je kan in dit land maar beter of ‘helemaal goed’ of ‘goed gehandicapt’ zijn.” M.a.w. MCG was Über fijn, naast gezond dan!

De waaaht.....?? Zou ze dit nou echt zelf geloven?

Niemand is toch te vergelijken. De ene epi is de andere niet, de ene handicap is de andere niet, de ene autist is de andere niet en de ene MCG-er is ook de andere niet.

Dat je in het begin wellicht in die valkuil valt en denkt dat het gras misschien groener is bij de buren, dat begrijp ik nog, maar op een goed moment mag toch met de jaren het besef doordringen dat appels en peren nooit te vergelijken zijn.

Ook ik kan enorm enthousiast worden van een stout gehandicapt kind, maar tegelijkertijd realiseer ik me dat ook daar haken en ogen aan zitten en dat Bram weliswaar veroordeeld is tot een vrijwel uitzichtloos bestaan, hij ook heel erg lief en relaxed is!

Of het nu bureaucratie, bezuinigingen, medici, verdriet of falende zorg is, iedereen heeft zijn eigen kuilen en hordes die genomen moeten worden. Wie verdrietig is, is verdrietig, wie zich niet begrepen voelt zal ook wel niet begrepen worden en wie zich hiermee gelukkig prijst kent een kunstje dat ik zelf, ook na 13 jaren nog moet leren…….;)