Eigenlijk is het best triest, ik heb er nooit zo bij stilgestaan, maar de gedachten dringen zich nu op, ik kan er niet omheen. Ik realiseer me opeens waarom en hoeveel eenzame mensen er moeten zijn, die stilletjes verpieteren achter de geraniums. Het komt door mijn Bram dat ik hier steeds aan moet denken.
Hij was jarig en dit jaar had ik niet zo’n zin om mensen werkelijk uit te nodigen. Voor het geval dat had ik wel wat in huis gehaald natuurlijk. De slingers hebben we ook opgehangen, we hebben bij zijn bed gezongen en hem bedolven onder de cadeautjes. Natuurlijk hebben we dat gedaan. Na al die jaren moeten we ook best lachen dat meneer gewoon doorpit en niet eens een ooglid optrekt tijdens dit spektakel bij zijn bed. Puber gedrag noemen wij dat tegenwoordig dan gekscherend.
De PGB-er ging dit jaar met hem naar het KDC om te trakteren en te zwemmen. Alfreds moeder is een uurtje geweest, maar helaas was Bram er toen nog niet, een vriendin kwam wat langsbrengen, maar ondanks dat ze over de taart struikelde en in de slingers bleef hangen, ging er geen lampje branden. Via facebook en het forum kreeg ik ook nog felicitaties binnen, die van facebook heb ik zelf vervolgens per ongeluk ge-delete, lekker slim en op het forum was er gelukkig nog een jongetje jarig. Er was er maar 1 die expliciet Bram niet noemde in haar felicitaties!! De volgende dag, toen ik boodschappen ging doen kreeg ik zelfs ook nog wat sms-jes met felicitaties binnen. Ze waren de dag daarvoor al gestuurd, maar ik had ze nog niet ontvangen omdat wij in het buitengebied wonen.
Nu zullen velen denken dat ik verdrietig ben en misschien zelfs gepikeerd. In de zelfde adem zullen ze denken dat het mijn eigen schuld is omdat ik zelf ook niet zo attent ben, en gelijk hebben ze, wat dat tweede betreft dan, ik ben beslist niet attent en zou mijn leven moeten beteren!
Toch, of jullie het nu geloven of niet, ik was niet verdrietig voor mijzelf, als ik aandacht wil moet ik dat regelen, zo simpel is het. Nee het gaat om Bram, die natuurlijk geen vriendjes heeft van school, sport of buitenspelen. Het drong gewoon opeens tot mij door dat Bram niet alleen voor zijn verzorging geheel afhankelijk is van anderen, maar ook voor zijn vriendschappen en dat maakte mij wel verdrietig.
Niemand zal ooit weten hoe diep ik geroerd was toen om 8 uur 's avonds, opeens iemand kwam binnen lopen. Helemaal uit Groningen, even op en neer met de trein, om Bram met zijn verjaardag te feliciteren!
Dat noem ik nog eens een echte vriend, Bram zijn vriend!!
Dat noem ik nog eens een echte vriend, Bram zijn vriend!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten