zaterdag 5 november 2011

Alleen


Ooit, heel lang geleden, had ik een gesprek met een vriendin. Zij heeft een MCG dochter. Het gesprek was luchtig, het onderwerp zwaar, zeker voor mij met m'n kleine gup. Ik denk dat Bram 6-7 jaar was, maar ik meende wel wat ik zei.

Het gesprek was luchtig omdat ik dacht dat het nooit aan de orde zou komen. Enerzijds omdat ik dacht dat Bram niet heel oud zou worden, aan de andere kant omdat het allemaal niet waarschijnlijk leek dat het zich ooit in die context zou kunnen voor doen.

...... en dan komt er opeens een telefoontje. Mijn wereld staat al maanden op z'n kop. Ik wil er over praten, maar dat heeft geen zin, voor het zelfde geld verandert er niets. Het slaat nergens op om de boel op zijn kop te zetten, daar heeft niemand iets aan. Zelfs Alfred heeft geen zin om met me te praten.

In de afgelopen 19 jaar hebben wij door schade en schande geleerd dat iets pas zo is als het zo is en tot die tijd kunnen de gekste dingen gebeuren, alles anders zijn of precies zo als het was bij de start, ondanks de rollercoaster ride van punt A naar punt ...... A.

Ik zit momenteel in die rollercoaster, vertrokken van af punt A en wellicht stappen we straks ook weer uit bij punt A, maar misschien ook niet.

Gisteren belde mijn vriendin weer. Het is zo dubbel. Het is een naar gevoel, het is eenzaam en verdrietig en toch is het goed.....





















De Pilatus in Zwitserland

1 opmerking:

  1. Had al eerder n reactie geplaatst, maar om eoa reden wil het niet doorkomen.
    Je kan wel wat sterkte gebruiken. Ene kant ben je nogal vaag en andere kant denk ik dat ik denk (en das nog niet weten) wat je dwars zit. Lastig, lastig, moeilijk moeilijk...
    Hoedanook,.... veel sterkte met alles om je heen en met je volle hoofd.
    Lfs, C.

    BeantwoordenVerwijderen