Voor
Joosje geen Halloween. Zij kruipt lekker naast Bram en mij op de bank. We
kijken een natuurfilm van de eo. Ik ben niet zo’n fan van de eo. Knevel en van
den Brink, not my cup of tea, zeker niet na de wijze waarop ze het verhaal van
Brandon naar buiten hebben gebracht. Maar de natuurfilms zijn geweldig, ik kan
niet anders zeggen.
Het
gaat over de savanne in Afrika. Joosje helemaal blij, de olifanten nemen een
prominente plaats in in dit verhaal. Ik haal even iets op uit de keuken en hoor
een intense gil. Ik kijk uit het raam, verwacht eigenlijk Max te zien door de
ruit of andere Halloween-gasten die toch deze uithoek van het dorp hebben
gevonden, maar zie niets en loop naar Joos.
Met
grote ontsteltenis en hysterisch huilen kijkt ze naar de beelden van een
leeuwin die een afgedwaald olifantje te grazen neemt. Ze is ontroostbaar. Ik
probeer van alles, trek alle registers open om wederom op een hebbelijke manier
uit te leggen dat de natuur hard is, maar ook mooi. Dat een leeuw niet dood
omdat hij het leuk vindt, maar omdat hij honger heeft en moet eten. Dat een
schattig eekhoorntje ook jonge vogeltjes dood en opeet en vogeltjes op hun
beurt weer muizen (roofvogel) of slakjes en wurmpjes...... Het mag allemaal
niet baten. Josephine is overstuur. Zij wil nooit meer vlees eten!
Daar
kan ik niet moeilijk over doen, het vindt zijn weg wel, dat weet ik zeker.
Als
ik haar naar bed breng wil ze graag weten wat ze morgen gaat eten. Boerenkool
met nepvlees! Geen spekjes? Wat jij wil, jij mag het zeggen! Van wie zijn
spekjes, mam? Van varkens...
Ze zijn best schattig, maar ik
wil wel spekjes, dan denk ik gewoon dat ze nep zijn, OK??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten