Emotional roller coaster ride: The roller
coaster is a metaphor for the emotional journey of humanity. It loops like
time, has a slow start, highs and lows that go round and round in cycles, then
builds to a final primal scream.
Daar zitten we in, een achtbaan. In feite is
het leven een achtbaan en je gaat er met ups en downs door heen, maar momenteel
zitten we weer in een nieuwe, een onbekende, met schroeven en loopings. De
hersenen kunnen de rit niet helemaal bijhouden, iedere bocht is onverwacht en
toch ook weer niet.
Op het moment dat wij net de eerste
logeerpartijen hadden gehad in het logeerhuis en de indicatie eindelijk echt
rond was, werd ik gebeld ik door een moeder die ik goed ken. Zij heeft een
dochter die veel ouder is dan Bram, maar ook niet zelfstandig kan wonen. Jaren
geleden hebben zij gezamenlijk met andere ouders een huis opgericht voor hun
kinderen. Het is een prachtig huis, een top locatie en een warm nest!
Ze gaan een extra plek realiseren in het huis
en ze wilde weten of ik naar die plek wilde solliciteren voor Bram. Boem,
zomaar uit de lucht!
Ik maakte mijn zin wat langer, maar mijn
reactie was in het kort NEE!!
Een paar maanden en een heleboel hobbels later
begon ik mij te bedenken, mijn formulering was weer langer, maar hij was kort
gezegd veranderd in MISSCHIEN!!
De kans dat de hele groep zou kiezen voor Bram
was niet groot, er waren inmiddels ongeveer zeven gegadigden en het proces zou
langzaam voltrekken. Ik heb uit naam van Bram gesolliciteerd. Het waarom krijg
ik niet in woorden uitgedrukt, toen niet en nog steeds niet.
Dit was een paar maanden geleden. Al met al
ben ik nu dus ongeveer een half jaar aan het wennen aan het idee dat Bram
misschien een plek heeft in Apeldoorn met de armslag dat wij überhaupt maar een
hele kleine kans maken. Heel mijn wezen protesteert. Ik praat er met niemand
over, behalve dan zo nu en dan een poging met Alfred. Het heeft nl geen zin al
dat praten. Iets is pas zo als het zo is. Onrust zaaien voor niets is totaal
zinloos en vragen beantwoorden is moeilijk en niet mogelijk als je zelf ook nog niets
weet..... Alles bleef dus keurig opgeborgen in mijn hoofd.
Tot het telefoontje vorige week. De voorkeur
is uiteindelijk toch op Bram gevallen, hij is van harte welkom....
Ik kan niet beschrijven wat er door mij heen
ging/gaat. In mijn hoofd zitten watten en chaos tegelijk. In mijn hoofd maak ik
lijstjes zonder begin nog einde. Telkens opnieuw.
Ik moet het gaan vertellen. Maar wat dan?
Concreet weet ik nog steeds niets. Wanneer gaat het bv in? Geen idee. Bouwen we
langzaam op/af of gaan we er vol in? Hoe pak je zoiets aan en welke stappen
horen daar bij? Hoe zorgen wij er voor dat Bram nog wel thuis kan logeren, komt
de gemeente alles ophalen wat we hier hebben? En onze PGB-er, jaren is ze hier
al en zorgt ze vol liefde voor Bram, hoe vertel ik het haar? Doen we hier wel
goed aan? Gaan ze wel goed voor mijn Brammeman zorgen?
Het eerste bommetje heb ik laten vallen, wat
is dat naar, het spijt mij......
About this roller coaster.....
These have been
difficult times. I was asked if we were interested for Bram to go and live in
Apeldoorn. It is a small-scale accommodation for 6 (now 7) youngsters to live
with all the help they need. From the start of the project, I have been jealous.
I have always said that I could only hope that we would one day find such a
place for Bram when time comes.
Time has not come, but
the vacancy has. I have turned and turned the idea over and over in my head.
With pain in the hart, our rational mind has decided we should, even though
Bram is still so young. Thing is, in his mind he will never grow older, it will
always hurt……
Geen opmerkingen:
Een reactie posten