Je hebt ieders talent nodig om een gemeenschap te bouwen. Met het congres ‘Toekomstagenda zorg voor mensen met een beperking’ zetten we in op talent. Door elkaars talent te (h)erkennen en krachten te bundelen, maken we de weg vrij voor vernieuwing. Zo werken we gezamenlijk aan een samenleving waarin iedereen naar wens en vermogen meedoet.
-Ministerie van VWS-
Ik ga ook naar het congres. Een heel aantal collega’s leveren een bijdrage. Het zoemt al een tijdje door de gangen op kantoor. Bij een aantal projecten ben ik inmiddels zelf ook betrokken. Natuurlijk ben ook ik enthousiast over de innovaties in de zorg. Aandacht voor medewerkers en cliënten en hun ervaringsdeskundigheid, gaan daarbij steeds vaker hand in hand en worden ook ingezet om de zorg te hervormen en verbeteren. Op kleine schaal proberen we uit en schalen vernieuwingen op als ze relevant en haalbaar zijn. Mijn taak daarin is zoeken naar een weg waarop ‘good practice’ als product vermenigvuldigd kan worden. Inspirerend en fijn om aan bij te kunnen dragen.
Deze toekomstagenda gaat in ieder geval over mensen, hun zorgvraag en wat zij nodig hebben. Mensen met mogelijkheden en organisaties die daarbij willen ondersteunen. Ik verwacht hele mooie voorbeelden te gaan zien.
Het gezin centraal
Dat de toekomstagenda niet voor mensen als Bram geschreven is, maar voor mensen met wensen en mogelijkheden, realiseer ik me goed. Dat doet ook wel een beetje pijn. Toch hoop ik dat de volgende ‘agenda’ vooral over gezinnen zal gaan. Voor elk kind (-18+) dat extra zorg nodig heeft, zou het namelijk over het gezin moeten gaan. Een kind zonder gezond gezin kan geen kind zijn. En door het ontbreken van aandacht, goede ondersteuning en toekomstperspectief, gaat het in veel gezinnen niet heel goed.
Participatie in de zorg
Toch verwacht men van al die gezinnen een groeiende participatie in de zorg. En in deze toekomstagenda nog meer. Gezinnen die zich vanzelfsprekend verantwoordelijk voelen, maar het water al jaren aan de lippen hebben staan. Volgens mij is gebrek aan voldoende medewerkers om het werk te verdelen en goede zorg voor de meest kwetsbaren, al 25 jaar een probleem binnen de zorg. Gezinnen hebben al zolang het PGB bestaat hun verantwoordelijkheid genomen. En voor de opgroeiende groep kinderen die complexe vragen stellen aan de zorgsystemen, geldt dat nog meer. Dat de zorgorganisaties zich verkeken hebben op die groeiende groep mensen met intensieve zorgvragen die nu willen instromen, mogen we niet op de gezinnen af schuiven.…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten