De jongste
In ons gezin zijn we allemaal anders. Zo lijkt mijn dochter uiterlijk misschien op mij toen ik haar leeftijd had, toch heeft ze echt haar eigen identiteit, haar eigen voorkeuren en vele talenten. Na een lange maar gezellige zomer thuis, is ze weer terug op haar studentenkamer. Volgens mij gaat ze met veel zin starten aan een nieuw jaar, een hele nieuwe studie met allemaal nieuwe ontmoetingen.
De middelste
Voor mijn middelste zoon geldt eigenlijk hetzelfde. Van een klein angstig lief mannetje dat altijd mee moest deinen op de golven van Bram zijn leven, is hij inmiddels uitgegroeid tot een stoere, evenwichtige en sterke man. Ook hij begint aan een nieuwe studie. Pas sinds vorige week weet hij waar hij gaat wonen. Sindsdien is hij druk met het uitzoeken van allerlei zaken, maar ook hij heeft enorm veel zin in een verse start.
De oudste
En Bram is Bram. Al vele jaren degene in ons leven de deining en het tempo bepaald. Hij gaat van maandag tot vrijdag naar zijn ‘werk’ op de dagbesteding van ‘het groene erf’. Zomer en Winter, heel stabiel. Dit voorjaar is hij van medicatie veranderd en dat lijkt hem goed te doen. Het is iets nieuws. Ik geloofde er niet in, maar hij is alerter en maakt voor het eerst in jaren heel duidelijk en zichtbaar vrolijk, contact. Ik lijk eindelijk eens ongelijk te krijgen.
En ik?
Ik maak mij zorgen. Zorgen over zijn en mijn toekomst. Eeuwig thuis blijven wonen is ook met een rustige huisgenoot als Bram, niet realistisch. Maar de personele bezetting en de kwaliteit van zorg op de woongroepen waar hij zou passen, staat ernstig onder druk. De plekken waar men denkt dit wel goed te kunnen, staan in de steigers om gebouwd te worden, maar ook de bouw kent lange wachttijden. Bovendien is de verwachting dat ik zal participeren in zijn zorg groot. Na 25 jaar zorg hier thuis, om precies de zelfde redenen van schaarste, maakt mij dat vreselijk moedeloos. Deze dilemma’s hebben wij altijd al ervaren, maar ze zijn groter dan ooit tevoren. Het nieuws heeft gelijk als ze vertellen dat zich een ramp zal voltrekken in de ouderen zorg, maar die ramp is in de gehandicaptenzorg al vele jaren gaande…
Elk een eigen talent!
Na een onrustige nacht vol met dit soort ongemakkelijke gedachten en overpeinzingen, ben ik vroeg wakker. Bram niet, die slaapt lekker uit na een storm van aanvallen en absences. Na een aantal kopjes koffie is het toch echt tijd om iets aan mijn gemoederen te doen en voor Bram om iets te beleven.
Wat een heerlijke man is hij toch om mee te shoppen. Zonder commentaar waakt hij bij elk pashokje. Geduldig tot het laatste moment en bijzonder behulpzaam in het dragen van al mijn spullen. Echt alle drie mijn kinderen hebben elk een heel eigen talent
Geen opmerkingen:
Een reactie posten