Heeft u vragen na het lezen van deze brief? Neem gerust contact op met onze juridisch medewerker..

Inmiddels bijna een jaar geleden schreef onze Copiloot onderstaand verzoek tot onderhoud en/of vervanging van versleten hulpmiddelen. Sommige zijn inmiddels 20 jaar oud..

"Beste mevrouw van de WMO,

Is het een beetje uit te houden met de warmte?

Afgelopen periode was het voor Bram en zijn familie ook pittig. Nu het iets koeler gaat worden en Corona weer wat meer contact met derden (met maatregelen) mogelijk maakt zijn er wat verzoeken over onderhoud en vervanging van eerder toegewezen hulpmiddelen. 

Graag zouden we daar waar mogelijk onderhoud op laten plegen of het hulpmiddel vervangen. 

Een aantal hulpmiddelen zijn over hun levensduur heen en een aantal zijn verstrekt maar er is geen onderhoud vanuit WMO op gepleegd. Dat levert nu een problemen op.....etc. " 

zondag 16 augustus 2020 11:21

Geen van de hulpmiddelen die wij in huis hebben zijn luxe artikelen. Niks is high end of innovatief, ze zijn stuk voor stuk een slecht onderhouden noodzakelijk kwaad, monsters die ons ondersteunen in een zorgtaak die je niemand toewenst.

Telkens, net voor het verstrijken van de termijn kwam er weer een berichtje van onze WMO consulent. Iets met covid19, huisbezoek, lastig, uitzoeken, onduidelijkheid in het dossier, etc. Er was telkens een excuus, nooit een telefoontje. Het toonbeeld van totale desinteresse. Tot twee keer toe heb ik op het punt gestaan om de WMO in gebreke te stellen, tot twee keer toe heb ik toch weer getracht het via andere routes onder de aandacht te brengen om het niet tot een escalatie te laten komen. De persoon die een aantal jaar geleden door de gemeente was aangesteld om orde op zake te stellen is inmiddels vervangen en ik moest het een kans geven, hielp een raadslid mij om mijn rust bewaren. De burgemeester en wethouder waren op de hoogte van het falende beleid, de complete mailwisseling in hun bezit en dan toch het uitblijven van een reactie.

Nadat in 2018 een aanvraag van een tillift was geëscaleerd in doffe ellende is elke contact met de WMO sindsdien ontaard in machtsvertoon. De vervanging van de rolstoel heeft meer dan 2 jaar moeten duren. 2 medisch adviesbureau's werden geconsulteerd en vele tranen hebben er gevloeid. Beide escalaties zorgden voor veel spanning. Een onwelkome gast in ons toch al overbelaste gezin. 

Uiteindelijk heb ik de brief gestuurd en de gemeente in gebreke gesteld. Van de Wethouder en de Burgemeester die de brief ook ontvingen, heb ik niets vernomen. Wel hadden we binnen 7 werkdagen een telefoontje van de jurist. We kregen een 'sorry het had nooit zover mogen komen' en een nieuwe medewerker op het dossier. Een gesprek volgde ook snel. En natuurlijk de vraag of ik zo spoedig mogelijk de ingebrekestelling in wilde trekken? 

Gedoe met de WMO is afschuwelijk. Wij zijn totaal afhankelijk van hun inlevingsvermogen en welwillendheid om de zorgvraag van Bram goed te zien en te willen ondersteunen. Iedere gemeente hanteert een eigen beleid en zeker in kleine samengestelde gemeenten kan een grote zorgvraag zoals die van Bram, moeilijk invulbaar zijn en hard op het budget drukken. Ik snap hoe het gebeurt en waarom het gebeurt, ik begrijp alleen niet hoe je burgers keer op keer zo in de steek kunt laten. Onze vraag is nu gelukkig weer opgepakt. De WMO houdt 10 slagen om de arm en 'goedkoopadequaat' is nog steeds de zin die het meest uitgesproken wordt. Soms anders geformuleerd: 'We zullen kijken of dit binnen ons aanbod valt...'. Dat hoort er nu eenmaal bij. Ik neem het de consulent dan ook niet kwalijk. Ik ben blij dat er beweging is en het is een vriendelijk en welwillend mens. 

Maar met verwondering blijf ik me afvragen waarom het telkens zo ver moet komen. Uit naam van de burgemeester en wethouders kreeg ik van de jurist onderstaand bericht. Het enige wat in mij opkomt na het lezen van de brief is spijt dat ik de 'ingebrekestelling' heb ingetrokken. Kun je een gemeente ook in gebreke stellen voor het ontbreken van compassie en enig empathie met een ernstig kwetsbare burger?

Scherven brengen geluk..

Studio De Zoeten

Voordat ik moeder werd van Bram, had ik 5 jaar lang een goed lopende studio voor de restauratie en conservatie van ceramiek en aanverwanten. Ik ontfermde me in mijn werk over van alles van waarde wat stuk was. Met een restauratiestudio komen er heel verschillende objecten op je tafel. Stukken die zo bijzonder zijn, dat ze net als de nachtwacht, ook met schade nog steeds van hele grote economische waarde zijn. Maar ook stukken die je met een beetje goede wil nog als nieuw zou kunnen kopen, maar een emotionele waarde hebben waar zelfs geen Nachtwacht tegen op kan en alles wat daar tussen ligt. Ik hield van mijn werk en was er goed in. Ik was jong, had een auto waarmee ik door heel Nederland reed om nieuwe spullen op te halen of stukken af te leveren.  

Mijn eigen Nachtwacht

Met de geboorte van Bram kreeg ik echter het meest waardevolle ooit in handen. Als kersverse moeder was ik wat onzeker. Bram huilde veel, dronk onrustig en dat gaf mij veel ongemak. Ik was doodop toen na een aantal rommelige en onzekere maanden, bleek dat mijn prachtige kind kapot was. Het schudde niet alleen de moeder, maar ook de restaurator in mij wakker. Met minutieuze en nimmer aflatende aandacht ontfermde ik mij over dit prachtige en unieke kind. Al het andere waar ik mee bezig was moest wijken of liet ik vallen.  

Middels het internet verdiepte ik me in de materie. Ik schreef iedereen waarvan ik hoopte dat ze mij een stukje van de puzzel zouden kunnen geven. Ik reisde van ziekenhuis naar ziekenhuis om aandacht te vragen voor mijn kostbare kind, maar wat ik zag, zagen zij niet. Wat ik nodig had, gaven ze niet. Waar ik mee achter bleef, wilden ze niet.

Een slechte restaurator stopt niet 

Zo kan het gebeuren dat een gebroken schaal zoveel scherven mist dat het ooit zo prestigieuze antieke object, verandert is in een moderne kopie met hier en daar een scherf die nog verwijst naar de pracht van weleer. Bram is zo'n bijzonder stuk. Onherroepelijk stuk. Misschien af en toe een opleving, maar niemand die de tijd wil nemen om de werkelijkheid met ons te bekijken. Wij geven hem onze ziel en zaligheid, maar we zijn gestopt met restaureren. 

Hoe is het met jullie?

Velen die wij spreken, van arts tot specialist, eerste lijn en tweede, vrienden en familie, ze zien de ernst van alle beperkingen, maar onder ogen durven zien en bespreekbaar maken wat de impact daarvan is op ons individueel èn als gezin, is vaak net teveel gevraagd. Wat je er ook van vindt, ons doel is elke dag met de ingrediënten die we hebben, het leven kleur te geven. Het is complex, je wil er niemand mee belasten, maar juist het gebrek aan betrokkenheid, is wat het door de jaren heen vaak eenzaam en zwaar maakt. 

Restaureren doe ik niet meer, maar een restaurator zal ik altijd blijven. Ik geniet nog dagelijks van een wandeling door de akkers en pak elke scherf die ik zie even op en die met kleur neem ik mee naar huis. Als moeder van een kind dat stuk geboren werd ben ik minder goed geslaagd al zeg ik het zelf. Maar hoe dan ook wil ik een ieder die het lezen wil graag meegeven dat die paar scherven waar ouders zich over ontfermen, de resten zijn van een droom die niet uitkwam, maar bij het ontwaken wel het leven zag. Je kind kruipt in je hart...