Scherven brengen geluk..

Studio De Zoeten

Voordat ik moeder werd van Bram, had ik 5 jaar lang een goed lopende studio voor de restauratie en conservatie van ceramiek en aanverwanten. Ik ontfermde me in mijn werk over van alles van waarde wat stuk was. Met een restauratiestudio komen er heel verschillende objecten op je tafel. Stukken die zo bijzonder zijn, dat ze net als de nachtwacht, ook met schade nog steeds van hele grote economische waarde zijn. Maar ook stukken die je met een beetje goede wil nog als nieuw zou kunnen kopen, maar een emotionele waarde hebben waar zelfs geen Nachtwacht tegen op kan en alles wat daar tussen ligt. Ik hield van mijn werk en was er goed in. Ik was jong, had een auto waarmee ik door heel Nederland reed om nieuwe spullen op te halen of stukken af te leveren.  

Mijn eigen Nachtwacht

Met de geboorte van Bram kreeg ik echter het meest waardevolle ooit in handen. Als kersverse moeder was ik wat onzeker. Bram huilde veel, dronk onrustig en dat gaf mij veel ongemak. Ik was doodop toen na een aantal rommelige en onzekere maanden, bleek dat mijn prachtige kind kapot was. Het schudde niet alleen de moeder, maar ook de restaurator in mij wakker. Met minutieuze en nimmer aflatende aandacht ontfermde ik mij over dit prachtige en unieke kind. Al het andere waar ik mee bezig was moest wijken of liet ik vallen.  

Middels het internet verdiepte ik me in de materie. Ik schreef iedereen waarvan ik hoopte dat ze mij een stukje van de puzzel zouden kunnen geven. Ik reisde van ziekenhuis naar ziekenhuis om aandacht te vragen voor mijn kostbare kind, maar wat ik zag, zagen zij niet. Wat ik nodig had, gaven ze niet. Waar ik mee achter bleef, wilden ze niet.

Een slechte restaurator stopt niet 

Zo kan het gebeuren dat een gebroken schaal zoveel scherven mist dat het ooit zo prestigieuze antieke object, verandert is in een moderne kopie met hier en daar een scherf die nog verwijst naar de pracht van weleer. Bram is zo'n bijzonder stuk. Onherroepelijk stuk. Misschien af en toe een opleving, maar niemand die de tijd wil nemen om de werkelijkheid met ons te bekijken. Wij geven hem onze ziel en zaligheid, maar we zijn gestopt met restaureren. 

Hoe is het met jullie?

Velen die wij spreken, van arts tot specialist, eerste lijn en tweede, vrienden en familie, ze zien de ernst van alle beperkingen, maar onder ogen durven zien en bespreekbaar maken wat de impact daarvan is op ons individueel èn als gezin, is vaak net teveel gevraagd. Wat je er ook van vindt, ons doel is elke dag met de ingrediënten die we hebben, het leven kleur te geven. Het is complex, je wil er niemand mee belasten, maar juist het gebrek aan betrokkenheid, is wat het door de jaren heen vaak eenzaam en zwaar maakt. 

Restaureren doe ik niet meer, maar een restaurator zal ik altijd blijven. Ik geniet nog dagelijks van een wandeling door de akkers en pak elke scherf die ik zie even op en die met kleur neem ik mee naar huis. Als moeder van een kind dat stuk geboren werd ben ik minder goed geslaagd al zeg ik het zelf. Maar hoe dan ook wil ik een ieder die het lezen wil graag meegeven dat die paar scherven waar ouders zich over ontfermen, de resten zijn van een droom die niet uitkwam, maar bij het ontwaken wel het leven zag. Je kind kruipt in je hart...