In korte tijd zijn er 3 kinderen overleden. In de ogen van hun ouders was hun bestaan uitzichtloos geworden, de koek was op. Jaren hebben ze vol passie voor hun kroost gezorgd. De beslissing je kind te laten gaan is geen simpele. Groot respect heb ik voor de ouders die deze beslissing nemen en dan ook doorzetten. Veel artsen maken het nl niet makkelijker. Het einde van veel ernstig gehandicapte kinderen is niet altijd, maar wel vaak, een lijdensweg. Een weg waar de arts geen beslissing durft te nemen vanwege represailles en dubieuze strafbaarheid, terwijl het lot toch al bepaald is. Gelukkig zijn er ook artsen die humaan belangrijker vinden dan protocollen en een vreselijk klungelig opgestelde wet.
Afgelopen week had ik een gesprek met onze nieuwe kinderarts. Onze niet-reanimeren, niet-behandelen, geen IC, laat lekker gaan- verklaring is niets meer waard. De arts die hem heeft opgesteld en ondertekend is inmiddels met pensioen. Wie had dat ooit gedacht....... en die gekke Bram die is er gewoon nog! Wij leven intens mee met die andere ouders, maar wij schuiven moeilijke beslissingen nog even voor ons uit!
Voorlopig is Bram sterk als een beer en zich van alle shit waar wij over piekeren geen seconde bewust. Wat een zegen kan dat zijn.
 |
| Bram, anders dan anders en heel bijzonder! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten